Στον ομοσπονδιακό προπονητή κωπηλασίας Γιώργο Φώτου που μας έκανε ως Έλληνες υπερήφανους για τις διακρίσεις στους Ολυμπιακούς αγώνες του Τόκιο 2020

Αγαπημένε μου ανιψιέ Σαν χθες μου φαντάζει το μυαλό μου όταν ο αείμνηστος πατέρας σου σε οδήγησε για πρώτη φορά στο άθλημα της κωπηλασίας, και εσύ ήσουν ακόμη παιδί, ένα παιδί που ξεχώριζες από τότε στη σωματική διάπλαση, και εκείνος έβλεπε με τα μάτια του οραματισμού του πως θα είχες στη ζωή σου πολλές διακρίσεις σ’ αυτόν τον συγκεκριμένο αθλητικό χώρο, και προμήνυε λέγοντας συχνά, «ο Γιώργος θα κατακτήσει πρωτιές, ο Γιώργος θα γίνει πρωταθλητής με μεγάλες διακρίσεις» μα δυστυχώς η μοίρα του στέρησε αυτή τη χαρά. Είχε αφήσει τα εγκόσμια λίγους μήνες πριν από την πρώτη σου διάκριση στα Γιάννενα ως σκιφίστας, μα οι προβλέψεις του είναι άξιες μνημονίου. Στην πρώτη αυτή συμμετοχή σου απέσπασες και το πρώτο μετάλλιο, πιστέψαμε σε σένα και στον οραματισμό του που έγινε και δικός μας, μα το βασικότερο πως έγινε το δικό σου όραμα που εσύ έθεσες ως μοναδικό στόχο να παλέψεις ώστε να φτάσεις ψηλά και να τον δικαιώσεις. Από τότε, όλοι μας παρακολουθούσαμε από κοντά την αθλητική σου πορεία με πολύ ενδιαφέρον, και νιώθαμε περήφανοι κάθε φορά που έπαιρνες μέρος σε μεγάλες διοργανώσεις και στην επιστροφή, έφερνες μαζί σου και κάποια διάκριση. Η συγκίνηση μου είναι κορυφωμένη, μα τα συναισθήματά μου είναι ανάμικτα. Από την μια η λύπη για την απουσία του φίλου, μου, αδερφού μου, πατέρα σου, και της αλησμόνητης αδερφή σου, που κανείς δεν ξέρει να μας πει, μα εγώ πιστεύω πως από κει που είναι συμμετέχουν στα δρόμενα σου. Από την άλλη η χαρά, που μας έκανες περήφανους, εμάς, μα και όλους τους Έλληνες απανταχού της γης, κατακτώντας την ύψιστη διάκριση η ομάδα σου στους Ολυμπιακούς αγώνες του Τόκιο και με την δική σου καθοδήγηση. Αλλά την μεγαλύτερη χαρά και ικανοποίηση την πρόσφερες σε μια ανθρώπινη ψυχή. Σε μια γυναίκα που θυσίασε τα νιάτα της αφιερώνοντας όλη της τη ζωή από τότε που έμεινε μόνη χωρίς τον άντρα της, στερούμενη και την παρουσία της αδερφή σου να σου συμπαραστέκετε σε όλη την αθλητική διαδρομή σου αγωνιώντας και απολαμβάνοντας την εκάστοτέ επιτυχία σου. Τώρα, νιώθω την αδερφή μου χαρούμενη και περήφανη για τον μονάκριβο γιο της να παρακολουθεί ανελλιπώς το κάθε σου βήμα αρχής γενομένης από την ημέρα που έπιασες το κουπί στα χέρια σου. Χαιρότανε και συνέπασχε σε κάθε βήμα της ζωής σου παραμένοντας βράχος ακλόνητος σε όλες τις καλές και άσκημες συγκυρίες. Σε ακολουθούσε σχεδόν παντού σε κάθε συμμετοχή σου, βιώνοντας από κοντά την κάθε σου προσπάθεια για την πραγματοποίηση των ονείρων σου. Και τώρα όλον αυτόν τον καιρό που βρισκόσουν στο Τόκιο, ξενυχτούσε με την σκέψη δίπλα σου, αγωνιούσε με την αγωνία σου ευελπιστούσε με την ελπίδα σου πίστευε σε σένα και δικαιώθηκε με την δικαίωση σου, με την κατάκτηση και την εγγραφή στο κατάστιχό της ιστορίας των Ολυμπιακών αγώνων του 2020 ως προπονητής της χρυσής Ελληνικής ομάδας κωπηλασίας. Εύχομαι και άλλες τέτοιες διακρίσεις, είσαι ακόμη στην αρχή της καριέρας σου ως ομοσπονδιακός προπονητής κωπηλασίας και ελπίζω η πολιτεία να αναγνωρίσει την αξία του έργο σου. Ο θείος σου Χρήστος Τσουκάλης