Την παρουσίαση άνοιξε η κ. Αννίτα Πρασσά δόκτωρ ιστορίας και διευθύντρια
Του Γενικού Αρχείου του κράτους στο Βόλο «λέγοντας»
Αρκετοί φορείς πλαισιώνουμε και υποστηρίζουμε την παρουσίαση του τελευταίου βιβλίου του κ. Χρήστου Τσουκάλη. Ενός ανθρώπου ο οποίος από τη στιγμή που άρχισε να δημοσιεύει,συνεχώς μας εκπλήσσει ευχάριστα. Ο κ. Τσουκάλης από το γειτονικό και ιστορικό Σέσκλο, ο οποίος έχει ήδη συμπληρώσει 80 χρόνια ζωής, αποτελεί μία χαρακτηριστική μελέτη περίπτωσης, μία casestudy (όπως λέμε στην Ελλάδα).
Είναι η περίπτωση του ανθρώπου που συνεχώς αναζητά κάτι καλύτερο, επιδιώκοντας μια συνεχή αυτο-βελτίωση. Όσο μπορώ να τον γνωρίζω προσωπικά, αλλά κυρίως μέσα από το μπλογκ του, συναντώ έναν πολύ κοινωνικό άνθρωπο, που δεν διστάζει να μοιράζεται δημόσια, διαδικτυακά τις σκέψεις και τις απόψεις του για διάφορα θέματα.
Ασχολείται με τη συγγραφή και παράλληλα η ίδια του η ζωή έχει μυθιστορηματική χροιά. Γεννημένος τον Φλεβάρη του 1944, μέσα στην Κατοχή, στα σκληρά χρόνια της Κατοχής, δύο μήνες μετά την εκτέλεση των 115 συμπατριωτών μας στη Δράκεια, που έγινε στις 18 Δεκέμβρη του 1943, μεγάλωσε με αυτό το ανεξίτηλο αποτύπωμα στη νεανική ψυχή του, καθώς ο θείος του ήταν ο μόνος επιζών (θέμα του δεύτερου βιβλίου του) και οι γονείς του τους εμφύσησαν την αγάπη για την πατρίδα και την αντίσταση στο φασισμό.
Οι δυσκολίες της ζωής δεν του επέτρεψαν να ικανοποιήσει την αγάπη για μάθηση ώσπου στα 74 χρόνια του πέρασε το κατώφλι του Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας. Όταν οι συνομήλικοί του πήγαιναν στο καφενείο, ο κ. Χρήστος άρχιζε ένα νέο ταξίδι στη ζωή του, εγκαινιάζοντας ένα δεύτερο μεγάλο κεφάλαιο. Θα μπορούσα να πω ότι η διαδρομή του έχει δύο ζωές με χρονικό ορόσημο την εγγραφή του στο σχολείο αυτό.
Ο συγγραφέας μας είναι η καλύτερη «διαφήμιση» για το ΣΔΕ, για την ποιότητα της εκπαίδευσης και για τα ερεθίσματα που δίνει στους ενήλικες μαθητές του. Ένα σχολείο με εξαιρετικό διευθυντή και συναδέλφους εκπαιδευτικούς, το έργο των οποίων έχουμε διαπιστώσει και εμείς στα ΓΑΚ μέσα από τη συμμετοχή των μαθητών του στις εκπαιδευτικές μας δράσεις. Το ενδιαφέρον τους, οι προβληματισμοί τους, οι ερωτήσεις τους πάντα μας συγκινούν ιδιαίτερα.
Είναι ο χώρος που δίνει στον άνθρωπο την αναγκαία δεύτερη ευκαιρία στη ζωή του. Όλοι και όλες μας άλλωστε έχουμε ανάγκη από δεύτερες ευκαιρίες στη ζωή μας. Εδώ μιλάμε για δεύτερη ευκαιρία στη Γνώση. Και η Γνώση έχει δύναμη. Τη δύναμη να ανοίγει ορίζοντες στον άνθρωπο, που μπαίνει στο ταξίδι της δια βίου μάθησης. Ορίζοντες που του δίνουν αυτοπεποίθηση και δύναμη.
Αυτή τη δύναμη αναζητούσε και βρήκε ο κ. Τσουκάλης στο Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας, μετά από την ενθάρρυνση και παρακίνηση της συζύγου του κας Κατερίνας. Μια υποστήριξη που ο ίδιος της το αναγνωρίζει και δημόσια.
Έκτοτε ασχολήθηκε, θα έλεγα, συστηματικά με τη συγγραφή, εμπνεόμενος από αληθινές ιστορίες της Κατοχικής, Εμφυλιακής και μετεμφυλιακής Ελλάδας, δύσκολων και τραυματικών συγχρόνως δεκαετιών της σύγχρονης ιστορίας μας. Αρχικά το μυθιστόρημα «Το Θαμμένο Μυστικό», βασισμένο σε μια αληθινή ιστορία που διαδραματίζεται σε κάποιο χωριό αμέσως μετά την λήξη του εμφυλίου όπου οι νέοι προσπαθούν να αντισταθούν στις προκαταλήψεις και τα ταμπού που επί αιώνες διατηρούσαν με θρησκευτική ευλάβεια οι προηγούμενες γενιές. Το δεύτερο βιβλίο «Ο Μόνος Επιζών» για το θέμα που σας προανέφερα.Στη συνέχεια δύο διηγήματα «Θεία Δικαιοσύνη» και «Το Θαύμα μιας Πρωτοχρονιάς» και σήμερα οι έρωτες και οι φιλίες από τα χρόνια της αντάρτικης προσφυγιάς. Δεν θα σας μιλήσω όμως εγώ για το τελευταίο βιβλίο του, για το οποίο θα μας μιλήσουν η κα Νικολάου και ο κ. Βίγκλας.
Για τους λόγους όλους αυτούς λοιπόν στηρίζουμε την αποψινή εκδήλωση πέντε φορείς: τα Γ.Α.Κ. Μαγνησίας, το ΣΔΕ, η Ένωση Απόστρατων Αξιωματικών Αεροπορίας Μαγνησίας, το Κέντρου Βιβλίου Μαγνησιωτών Συγγραφέων (ΚεΒιΜαΣυ) και ο Εκπολιτιστικός Σύλλογος Σέσκλου.
Χαιρετισμοί
Γιώτα Κούγιαλη, συγγραφέας και Πρόεδρος του Κέντρου Βιβλίου Μαγνησιωτών Συγγραφέων (ΚεΒιΜαΣυ), ενός φορέα που υποστηρίζει ένθερμα τους Μαγνησιώτες συγγραφείς και την ανάδειξη του έργου τους.
Πριν συνεχίσουμε, ας γνωρίσουμε λίγο περισσότερο τον ίδιο, όπως τουλάχιστον ο ίδιος συστήνεταιμέσα από το προσωπικό του μπλογκ:
«Γεννημένος στην κατοχή περίπου οκτώ χιλιόμετρα βόρεια του χωριού μέσα σε μια καλύβα που οι διαστάσεις τις δεν ξεπερνούσε τα δέκα τετραγωνικά μέτρα. Μα οι γονείς μου, όπως και όλοι οι Έλληνες ελπίζανε και σε καλύτερες μέρες συμμετέχοντας στην αντίσταση ο καθένας όπως, και όσο μπορούσε.
Από τον φόβο των Γερμανών οι περισσότεροι χωριανοί που είχαν κοπάδια με γίδια ή πρόβατα είχαν καταφύγει στις στάνες με τις οικογένειες όπου η ζωή ήταν δύσκολη. Οι χώροι υγιεινής ήταν ανύπαρκτοι και το μόνο ενδιαφέρον ήταν η επιβίωση.
Ακολούθησε ο εμφύλιος που κατά τη γνώμη υπήρξε χειρότερος. Πιστεύω πως η μεγαλύτερη κατάρα σε ένα έθνος είναι αλληλοσκοτωμός που έχει τις ρίζες του από τον Κάιν και τον Άβελ.
Οι γραμματικές μου γνώσεις περιορίζονταν στο απολυτήριο του δημοτικού ως στα εβδομήντα τέσσερα χρόνια μου, οπότε μου δόθηκε η δυνατότητα να τελειώσω και το σχολείο δεύτερης ευκαιρίας. Γι’ αυτό ζητώ την επιείκεια σας σε ότι αφορά τα ορθογραφικά και συντακτικά μου λάθη αφού τότε η απόκτηση γνώσεις ήταν προσιτή μόνο σε όσους είχαν την οικονομική ευχέρεια. Τα βιβλία τα δίδακτρα ήταν ακριβά και ο φτωχός λαός ακόμη πεινούσε αφού η Ελληνική οικονομία ήταν τελείως διαλυμένη και προσπαθούσε να ορθοποδήσει με εξωτερική βοήθεια όπως παράδειγμα το σχέδιο Μάρσαλ.
Το πρώτο μου επάγγελμα ήτανε βοσκός, έπειτα εργάτης γης, ανειδίκευτος εργάτης κλωστοϋφαντουργίας, οικοδομικός εργάτης, στρατιωτική θητεία, οδηγός αυτοκινήτου, οικοδόμος ξανά, και παράλληλα για τριάντα έξει μήνες παρακολούθησα μαθήματα ραδιοτεχνίας.
Μετά την απόκτηση της άδειας ασκήσεως επαγγέλματος λειτούργησα δικό μου εργαστήριο επισκευής ραδιοφώνων, τηλεοράσεων, βίντεο και άλλων συναφών ηλεκτρονικών συσκευών.Ύστερα από εμπειρία στον χώρο της αγορά τόλμησα το «επιχειρείν» ως ότου συνταξιοδοτήθηκα.
Από την παιδική μου ηλικία είχα την τάση μα και περιέργεια να παρακολουθώ και να καταγράφω ιστορίες από γεγονότα που συμβαίναν χωρίς να κάνω διάκριση αν ήταν ευχάριστα, δυσάρεστα, ευτράπελα, ελπίζοντας πως κάποια μέρα θα είχα την δυνατότητα να τα μοιραστώ με άλλους.
Πιστεύω πως το να διηγείται κάποιος μια ιστορία η ακόμη και μυθοπλασία που βασίζετε σε πραγματικά γεγονότα προσφέρει στον αναγνώστη την δυνατότητα αφενός να αντλεί πληροφορίες για μια ξεπερασμένη εποχή μα και διασκέδαση αφήνοντας την φαντασία του να ταξιδεύει σε μια αλλοτινή εποχή με ήθη και έθιμα που σήμερα έχουν πλέον ξεχαστεί».
"Πού τα σκέφτεσαι όλα αυτά που γράφεις;" "Δεν τα σκέφτομαι. έρχονται μόνα τους." "Πώς;" "Δεν ...
Την παρουσίαση άνοιξε η κ. Αννίτα Πρασσά δόκτωρ ιστορίας και διευθύντρια Του Γενικού Αρχείου του κράτους στο Βόλο «λέγοντας» Αρκετοί φο...