Μια γλυκιά μελωδία με υπέροχους στοίχους

Ένα βιβλίο που καθηλώνει τον Αναγνώστη

ΤΟ ΒΛΑΧΙΚΟ ΠΡΟΞΕΝΙΟ

Πέντε βιβλία στην καταπληκτική τιμή των τεσσάρων. το πέμπτο ΔΩΡΟ

Με την αγορά τεσσάρων βιβλίων, το πέμπτο δώρο. Αποστολή σε όλη την Ελλάδα με αντικαταβολή χωρίς έξοδα αποστολής. Για Παραγγελίες τηλεφωνήστε: 24210 33296 κιν 6946 283660

Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής 'Το απόλυτο και το σχετικό στη ζωή μας" -ΔΟΚΙΜΙΟ-

Τ

Το σχετικό και το απόλυτο ΤΟ ΘΕΜΑ «σχετικό και απόλυτο», είναι ένα δύσκολο φιλοσοφικό πρόβλημα. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι είναι ένα πρόβλημα που αφορά μόνο τη φιλοσοφία. Στο παρακάτω δοκίμιο ο συγγραφέας μάς δείχνει ότι πρόκειται για ένα πρόβλημα της καθημερινής ζωής που μας αφορά όλους. Από την απάντηση που θα δώσουμε εξαρτάται και η στάση μας σε θέματα πρακτικά και ιδεολογικά. Έτσι η ζωή χρησιμεύει σαν βάση για το φιλοσοφικό στοχασμό. Ζωή και σκέψη δένονται στενά. Αυτό φανερώνει και ο τίτλος Πρακτική Φιλοσοφία του βιβλίου από το οποίο παίρνουμε το δοκίμιο. Η σκηνή στο λεωφορείο, μια πρωινή ώρα, όταν το όχημα πηγαίνει προς το τέρμα της διαδρομής με λιγοστούς επιβάτες. Κοντά στον εισπράκτορα κάθεται μια εύσωμη, μεσόκοπη γυναίκα συνοφρυωμένη, που αδημονεί να μιλήσει. Η συζήτηση με τον παρακαθήμενο δεν αργεί ν' αρχίσει. Η γυναίκα διηγείται ζωηρά, και έτσι ώστε να ακούγεται απ' όλους, πως την προηγούμενη βραδιά την «έκλεψε» ένας οδηγός ταξί. Την ώρα που αποβιβαζότανε, του έδωσε ένα χαρτονόμισμα των πενήντα δραχμών για να κρατήσει την αμοιβή του κι εκείνος της επέστρεψε δύο κέρματα των είκοσι για ρέστα. Τα κοίταξε στα σκοτεινά, και ήσαν ίδια. Στην αφή, στο βάρος όμοια. Σήμερα όμως το πρωί ανακάλυψε ότι μόνο το ένα ήταν γνήσιο. Και εξαγριώθηκε. Θα πάει στην αστυνομία κλπ. κλπ. Ο παρακαθήμενος ακούει απαθής τη δραματική αφήγηση της κυρίας, φαίνεται απορροφημένος από τις δικές του έγνοιες και δε δίνει μεγάλη σημασία στο γεγονός. — Η ζημιά είναι μικρή, της λέει. Πάλι καλά που το άλλο εικοσάδραχμο είναι γνήσιο. Θα μπορούσε να ήταν κι αυτό ψεύτικο. Ο σοφέρ έδειξε ασφαλώς κάποιαν ευγένεια... Η γυναίκα εξάπτεται περισσότερο. — Είκοσι δραχμές ζημιά τη θεωρείτε ασήμαντη; Εμείς είμαστε επαρχιώτες και ζούμε από ένα μικρό κατάστημα ψιλικών. Λιανική πούληση. Το κέρδος μας κάθε φορά είναι μια δυο δεκάρες. Δεν είμαστε βέβαια άνθρωποι της ανάγκης και ξοδεύομε πολλά για το κέφι μας. Να χάσω όμως είκοσι δραχμές, και με αυτόν τον τρόπο, δεν το υποφέρω. Το επιχείρημα συγκίνησε έναν τρίτο επιβάτη, και η συζήτηση γενικεύεται. — Τι θα πει: το ποσό είναι μικρό; Είκοσι δραχμές είναι είκοσι δραχμές. Δεν τα βρίσκει κανείς τα χρήματα στο δρόμο. Να πάτε στην Αστυνομία, να πιάσει τον κακοποιό. Εδώ παρεμβαίνει ο εισπράκτωρ: — Γιατί να πάρετε στο λαιμό σας τον άνθρωπο; Μπορεί να μη φταίει. Κάποιος άλλος επιβάτης θα του έδωσε το ψεύτικο εικοσάδραχμο και θα το πήρε χωρίς να το καταλάβει. Με την ίδια απροσεξία το έδωσε και σε σας. Αυτός δεν έχει Τράπεζα να «κόβει» νομίσματα... Ένας τέταρτος μπαίνει στη συζήτηση: — Εγώ σου λέω ότι ο σοφέρ αργότερα ανακάλυψε πως το νόμισμα που του έδωσαν ήταν πλαστό. Τι ήθελες όμως να κάμει; Να το κρατήσει ο ίδιος, και να χάσει το μισό μεροκάματο; Τόσα στόματα περίμεναν στο σπίτι... Αυτή όμως η τολμηρή υπεράσπιση εξοργίζει έναν πιο απομακρυσμένο επιβάτη. — Τι κουβέντες είναι αυτές; φώναξε. Η απάτη είναι απάτη και η κλεψιά κλεψιά. Πρέπει οι κακοποιοί να τιμωρούνται, γιατί αλλιώς πάει, θα διαλυθεί η κοινωνία. Την ώρα εκείνη η περιέργεια ενός σιωπηλού έως τότε κυρίου έδωσε απροσδόκητη τροπή στο επεισόδιο. — Μπορώ να ιδώ, ρώτησε, το κίβδηλο* εικοσάδραχμο· Το έχετε μαζί σας; Η γυναίκα το έβγαλε από το πορτοφόλι της και το έδειξε. — Αγγλικό σελίνι είναι, παρατήρησε με εμβρίθεια* ο εισπράκτωρ. Κάνει 4 δραχμές. Η ζημιά σας λοιπόν περιορίζεται σε 16. Δώστε τόπο στο κακό. Κρατήσετε το νόμισμα για σουβενίρ... — Όχι, δεν είναι αγγλικό, διόρθωσε ένας άλλος επιβάτης που, όταν άκουσε να γίνεται λόγος για ξένο νόμισμα, σηκώθηκε από τη θέση του, πλησίασε και μελέτησε το κέρμα. Είναι φράγκο μιας νοτιοαμερικάνικης πολιτείας. Εγώ, επειδή μαζεύω ξένα νομίσματα (λέγει στην κυρία), σας δίνω είκοσι δραχμές και το παίρνω, αν μου το δίνετε. Η γυναίκα πήρε τις είκοσι «γνήσιες» δραχμές χαρούμενη και ο συλλέκτης έβαλε στην τσέπη του το νόμισμα. — Είναι παλαιό και αρκετά σπάνιο, μου είπε καθώς διασταυρωθήκαμε στην έξοδο. Κάνει πολύ περισσότερα από είκοσι δραχμές... Οι αναγνώστες δεν είναι συνηθισμένοι να διαβάζουν εδώ ανέκδοτα, και θα παραξενευτούν. Πρόθεσή μου όμως είναι όχι να τους ψυχαγωγήσω μ' ένα διήγημα, αλλά να τους κάνω να προσέξουν ένα φαινόμενο που έχει δώσει αφορμή σε πολλές και βαθυστόχαστες ψυχολογικές και κοινωνιολογικές παρατηρήσεις. Η σκηνή που ιστόρησα (εγγυώμαι ότι πρόκειται για πραγματικό περιστατικό) κάνει το πρόβλημά μας συγκεκριμένο και ξεκάθαρο: Το πώς κρίνομε και το κριτήριο που μεταχειριζόμαστε, όταν αποτιμούμε μια διάθεση ή μια πράξη των συνανθρώπων μας, εξαρτάται από τον τρόπο με τον οποίο (ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία, την ανατροφή και εκπαίδευση, τις επαγγελματικές ανάγκες και βλέψεις μας κοκ.) έχομε τοποθετηθεί απέναντι στη ζωή και στα αγαθά της. Οχτώ άνθρωποι που «συναντώνται» για λίγη ώρα εντελώς τυχαία, κρίνουν ένα και το ίδιο γεγονός με οχτώ διαφορετικά πρίσματα. Ο «παθών» υποφέρει από τη ζημιά, αλλά και από την προσβολή που έπαθε. Οι άλλοι βλέπουν το πάθημα από τη δική του ο καθένας «θέση». Ένας αδιαφορεί, άλλος υπερθεματίζει, ο τρίτος και ο τέταρτος δικαιολογούν τον υποτιθέμενο ένοχο, ενώ οι τρεις τελευταίοι παίρνουν άλλους δρόμους: το νόμο διαλαλεί ο πρώτος, την περιέργειά του ζητεί να ικανοποιήσει ο δεύτερος, και ο τελευταίος (πρακτικότερος απ' όλους) το συμφέρον του. Ανάλογα περιστατικά θα έχει να αφηγηθεί ο καθένας πολλά, από το άμεσο και έμμεσο περιβάλλον του. Στις ηθικές κρίσεις δεν συμφωνούν όλοι. Ακόμη και εκείνοι που ζουν μέσα στο ίδιο ιστορικό κλίμα και είναι ενυφασμένοι στην ίδια κοινωνία. Άλλος είναι αυστηρότερος και άλλος επιεικέστερος στις καταδίκες του· άλλος (ειλικρινά ή υποκριτικά) αναφέρεται σε γενικούς κανόνες και άλλος προσαρμόζει την ετυμηγορία* του στα συγκεκριμένα γεγονότα, κρίνει «κατά περίπτωση»· άλλος «βάζει» περισσότερο και άλλος λιγότερο τον εαυτό του (τις ανάγκες και τα συμφέροντά του) στο θέμα που εξετάζει κ.ο.κ. Αυτά για τον τρόπο της κρίσης. Ως προς τα μέτρα, η κλίμακα των ποικιλιών είναι εξίσου μεγάλη και πλούσια σε αποχρώσεις. Τι θα συμπεράνομε από τα ασύμπτωτο τούτο; — Το ζήτημα έχει πολύ μεγάλη έκταση και φυσικά δεν είναι εδώ ο κατάλληλος τόπος ούτε για μια συνοπτική έκθεση των λύσεων που έχουν κατά καιρούς προταθεί. Ας περιοριστούμε λοιπόν σε μερικές πολύ γενικές και αδρές γραμμές. Και τούτο το πρόβλημα (όπως πολλά άλλα) με δύο μεθόδους μπορεί κανείς να το πλησιάσει και να επιχειρήσει να το λύσει. Η πρώτη είναι εύκολη: είτε να διακηρύξουμε απλοϊκά ότι ένα μόνο ηθικό μέτρο υπάρχει (το δικό μας) και κάθε εκτροπή απ' αυτό σημαίνει πλάνη ή διαστροφή, είτε από απογοήτευση να πέσομε στο άλλο άκρο, να παραδεχτούμε δηλαδή ότι στις αξιολογήσεις μας το «ορθό» είναι απλή φαντασίωση* ή προσδοκία και όλες οι κρίσεις εξίσου αυθαίρετες*. Η δεύτερη μέθοδος είναι δύσκολη, ακριβώς επειδή απαιτεί περισσότερη περίσκεψη και μετριοπάθεια. Την ακολουθούν όσοι βλέπουν στον άνθρωπο όχι μόνο την περατότητα αλλά και την απεραντοσύνη. Με τη μία του ιδιότητα εγκλωβίζεται μέσα στη σχετικότητα· με την άλλη έχει τη λαχτάρα και τη γεύση του απόλυτου. Δέσμιο καθώς είναι στο χώρο και στο χρόνο, το ιστορικό και κοινωνικό τούτο ζώο είναι φυσικό να έχει παραδοθεί στη σχετικότητα (των αντιλήψεων, των πεποιθήσεων, των προθέσεων). Τούτο όμως δεν σημαίνει ότι απέναντί του έχει κλείσει για πάντα η θύρα του απολύτου. Στην περίπτωση του ανθρώπου, το σχετικό δεν είναι η αντίθεση, αλλά ένα μέρος του απολύτου, όπως και το εφήμερο είναι όχι άρνηση, αλλά διαβατική πραγμάτωση του αιωνίου. Εάν με αυτή την προοπτική κοιτάξομε το θέμα μας, εάν δηλαδή θεωρήσομε το απόλυτο (νόημα, μέτρο, αξία) όχι υπέρβαση αλλά σύνοψη και συμπερίληψη, ολοκλήρωση των σχετικών αποτιμήσεων που επιχειρεί το πνεύμα μας —ομολογώ ότι δεν είναι καθόλου εύκολη αυτή η τοποθέτηση, γιατί ο κοινός άνθρωπος αισθάνεται και σκέπτεται «διαζευτικά», όχι «συζευτικά»— τότε θα δώσομε στο πρόβλημα που εξετάζομε μια λύση που μπορεί ίσως να φαίνεται παράδοξη, έχει όμως αναμφισβήτητα βάθος και μεγαλοσύνη. Θα ειπούμε λ.χ. περιορίζοντας τη συζήτηση στο συγκεκριμένο μας παράδειγμα (τη διένεξη του λεωφορείου) ότι όλες οι κρίσεις που διατυπώθηκαν περιέχουν αλήθεια, αλλά δεν αποτελούν όλη την αλήθεια. Καθεμιά τους παρουσιάζει την άποψη που δίνει ένα γεγονός από ορισμένη θέση. Είναι επομένως σχετική. Όχι όμως και αυθαίρετη, αφού εκφράζει μια στάθμιση των πραγμάτων δυνατή και εύλογη. Κατά την αντίληψη αυτή, προσεγγίσεις (άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο ευτυχείς) προς το απόλυτο είναι οι σχετικές αποτιμήσεις μας. Άλλη το πλησιάζει πιο πολύ και άλλη πιο λίγο· όλες όμως έχουν κάτι από το κύρος του, και γι' αυτό πείθουν. Στην περιοχή της αυθαιρεσίας (της πλάνης ή της απάτης) ξεπέφτουν, όταν η καθεμιά διεκδικεί για τον εαυτό της ολόκληρο το χώρο της εμπιστοσύνης μας. Το «μέρος» πρέπει να διατυπώνεται και να γίνεται δεκτό ως «μέρος»· τότε είναι αλήθεια. Όταν εμφανίζεται και χειρονομεί ως «όλον», γίνεται ψεύδος. ________________________________________ κίβδηλο: όχι γνήσιο, κάλπικο. εμβρίθεια: βαθιά γνώση, σπουδαιότητα (εδώ με απόχρωση ειρωνική). ετυμηγορία: απόφαση δικαστηρίου· γενικά απόφαση. φαντασίωση: πλάσμα της φαντασίας. αυθαίρετες: όχι τεκμηριωμένες. Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής

Το Μάη λαλούν οι πέρδικες

Το εκπληκτικό φαράγγι του Αγγίτη στον Δήμο Αμφίπολης με τα βραχώδη βουνά, τις μυστηριώδεις σπηλιές και τα καταπράσινα τοπία (ΒΙΝΤΕΟ)

Το εκπληκτικό φαράγγι του Αγγίτη στον Δήμο Αμφίπολης με τα βραχώδη βουνά, τις μυστηριώδεις σπηλιές και τα καταπράσινα τοπία (ΒΙΝΤΕΟ) https://youtu.be/fm9qscr6HyI?t=8 Δείτε το μοναδικό φαράγγι του Αγγίτη σε λιγότερο από 2 λεπτά στο βίντεο του Γιάννη Ντάνο (DJI Drone)…

Η Άσπρη κότα της θείας Ευανθίας

Η άσπρη κότα Η θεία Ευανθία ήταν γειτόνισσά μας στο χωριό. Δεν ήταν πραγματική μου θεία, αλλά στο χωριό συνηθίζονταν όλες τις μεγάλες γυναίκες και ιδιαίτερα τις παντρεμένες να τις αποκαλούμε θείες, και όταν είχαν και εγγόνια τότε τις λέγαμε γιαγιάδες, παράδειγμα στη γύρω γειτονιά μας ήταν η γιαγιά Πόπη «Πόπα στα βλάχικα αφού το χωριό μας ήταν σχεδόν βλαχοχώρι» με τον παππού Δημητράκη. Είχαν τρία αγόρια και δυο κορίτσια όλα παντρεμένα με παιδιά. Ήταν κοντός, ποιο κοντός από τη γριά του, αλλά νευρικός και φωνακλάς. Κάθε φορά που βρι-σκότανε στο σπίτι, «γιατί τον περισσότερο καιρό έλειπε μια και το επάγγελμά του ήτανε βοσκός.» ήταν αισθητή η παρουσία του. Πάντα εύρισκε λόγο να κατσαδιάζει τη δόλια τη γριά που δεν τολ-μούσε να μιλήσει για τίποτε, κι έτσι, οι φωνές του ακουγότανε ως τον απέναντι μαχαλά. Είχε μικρά καστανά μάτια που πετάγανε σπίθες και παρατηρούσε με ενδιαφέρων τα πάντα γύρω, παρότι γέρος πλέον, η σβελτάδα του ήταν ακόμη φανερή. Πρόσωπο στρογγυλό, μάγουλα κόκκινα, φρύδια μεγάλα άσπρα και χοντρά, μύτη πλατιά, μικρό στόμα, σφιχτά χείλια, περιποιημένο φαρδύ μουστάκι στριφτό τσιγκελωτό με μαλλιά πάντα χτενι-σμένα, και με ένα ύφος όλο πονηριά. Ο παππούς Δημητράκης ήταν δεξιοτέχνης να αφαιρεί κότες, γιατί αυτός, τις αφαιρούσε για να τις τρώει, δεν τις πουλούσε για να είναι κλέφτης, όπως συνήθιζε να λέει. Η λέξη κλεφτοκοτάς ήταν βρι-σιά, το θεωρούσε υποτιμητικό να του την προσάπτουν. Στο κάτω-κάτω, κανείς ποτέ, δεν τον έπιασε επ’ αυτοφώρω για να του φορτώσουν τέτοια κατηγορία. Στην ίδια μεγάλη αυλή, «που τη διέσχιζε ένα φαρδύ μονοπάτι και μας ένωνε με τον άλλο μαχαλά μέσα από κάποιο ρέμα» είχαμε πρόσβαση εμείς και άλλες τρις οικογένειες. Η θεία Ευανθία λοιπόν, ήταν μια ψιλή και λυγερή γυναίκα, λεπτή με συμπαθητικά χαρακτηριστι-κά και με πολλή ενέργεια. Όλη τη μέρα ήταν σε κίνηση, οι δουλειές δεν σώνανε ποτέ όπως συνέβαινε με όλες σχεδόν τις γυναίκες του χωριού αφού δεν υπήρχαν στοιχειώδεις ευκολίες, ακόμη και το νερό, έπρεπε να το κουβαλάνε από μεγάλη απόσταση με βαρέλες φορτωμένες στην πλάτη. Έμενε με ενοίκιο σε ένα μεγάλο δίπατο σπίτι παμπάλαιο, που το κάτω, το χρησιμοποιούσε για αποθήκη και επάνω το είχε για διαμονή. Επίσης, είχε και έναν μεγάλο Αυλαγά, όπου αμολούσε τις κότες, εκεί έτρωγαν χόρτα και σκάλιζαν για σκουληκάκια. Στον ίδιο αυτόν χώρο είχε ένα μεγάλο κοτέτσι, το είχε περιφραγμένο με πυκνή συρμάτινη σίτα. Το μισό το είχε καλυμμένο γύρο-γύρο, με κομμάτια λαμαρίνας και το σκέπαστρο με πισσόχαρτο, το άλλο μισό περίφραγμα το είχε ασκέπαστο και χρησίμευε ως προαύλιο του κοτετσιού. Η θεία Ευανθία κάθε πρωί το άνοιγε, έμπαινε μέσα, έριχνε σκύβαλα και οι κότες τρέχανε κοντά της για να φάνε. Τότε η θεία Ευανθία τις έπιανε μια-μια και έλεγχε με το δάκτυλο στον ποπό για να διαπιστώσει ποιες επρόκειτο να γεννήσουν αυγά εκείνη τη μέρα. Για κάθε κότα είχε φωλιά όπου πήγαινε και γεννούσε και μετά τη γέννα η κότα κακάριζε χαρού-μενη που είχε ευτυχές αποτέλεσμα. Όλη τη μέρα οι κότες ήταν ελεύθερες να πηγαινοέρχονται στον αυλαγά, μόλις όμως πήγαινε ο ή-λιος να δύσει μπαίνανε μόνες στο κοτέτσι το μόνο που έκανε εκείνη ήταν να περισυλλέξει τα αυγά και να ασφαλίσει την πόρτα, Δεν είχε φόβο από αλεπούδες γιατί τα σκυλιά ήταν πολλά και αμολητά δεν υπήρχε περίπτωση να πλησιάσει χωρίς να γίνει αντιληπτή, τη μόνη αλεπού που φοβότανε, «όπως έλεγε η ίδια» ήταν οι α-λεπούδες, αυτές με δύο πόδια, «και εννοούσε τους ανθρώπους» Η θεία Ευανθία μέσα στις πολλές κότες που ήταν όλες με κεραμιδί και γκρίζο φτέρωμα, είχε και μια τεράστια άσπρη κότα. Άσπρη σαν ασβέστη και γεννούσε και πολύ μεγάλα κάτασπρα αυγά. Το παράδοξο ήταν, πως, όσες φορές κι αν κλώσησε ούτε μια φορά δεν έβγαλε άσπρο πουλάκι. Καμά-ρωνε πολύ για την άσπρη κότα, αλλά της ήταν και η μεγάλη της έγνοια, φοβόταν μην την κλέψουν, γιατί, πολλοί την είχαν βάλει στο μάτι. Κάθε φορά που την έβλεπε κάποιος της έλεγε. -Όρε Ευανθία τι τρανή κότα είναι αυτή; Δέκα νοματαίοι χορταίνουν σαν μπει στο τσουκάλι. Η θεία Ευανθία τους καταταράσσονταν να μη την ματιάσουν, αλλά ο μεγαλύτερος φόβος της ήταν ο γέρος Δημητράκης που ήταν ειδικός σε τέτοιες περιπτώσεις, κάποια φορά που έτυχε να τη δει, είχε γουρλώσει τα μάτια του και δεν έκρυψε τη λαχτάρα του «καθώς έλεγε η ίδια», αλλά τον είχε προειδοποίηση λέγοντάς του. -Πρόσεξι κακομοίρη μ… μην πάθη τίποτε η κότα μ… γιατί θα σε τρυπήσω με την σακοράφα. Η σακοράφα ήταν μια χοντρή και μακριά βελόνα που ράβανε τα σακιά και κάποιες έφταναν στα είκοσι εκατοστά μήκος. Με τη μεγάλη αυτή βελόνα, που πάντα την είχε πρόχειρη προς χρήση, τον απειλούσε σχεδόν κάθε φορά που τύχαινε να τον βλέπει και να τον ακούει να εκθειάζει την άσπρη (άλμπα) κότα της. Εκείνο τον καιρό ήταν κάπως ησυχασμένη, αφού ο γέρο Δημητράκης ήταν τσομπάνος σε διπλανό χωριό και ερχότανε κάθε δεκαπέντε μέρες να αλλάξει ρούχα και ξανάφευγε. Έπρεπε να κάνει τρις, ίσος και τέσσερεις ώρες δρόμο για να ‘αρθεί, και άλλες τόσες να επιστρέ-ψει, βέβαια η θεία Ευανθία είχε πάντα την έγνοια της, και παρακολουθούσε πότε ερχότανε, και πότε έφευγε, για αυτό έστηνε αυτί κάθε βράδυ πριν πέσει για ύπνο. Ήταν σίγουρη ο’τι θα τον άκουγε καθώς θα ερχότανε, γιατί φορούσε τσαρούχια με πρόκες και κάνανε αρκετό θόρυβο στο καλντερίμι από όπου θα ερχότανε, άλλωστε ήταν και ο μοναδικός δρό-μος που μπορούσε να φτάσει στο σπίτι του κι όπου τους χώριζε, αφού διέσχιζε την κοινή αυλή. Το κακό που φοβότανε, δεν άργησε να γίνει, ένα πρωί που μπήκε στο κοτέτσι η άσπρη κότα ήταν εξαφανισμένη. Κοίταξε με προσοχή το κοτέτσι, μα η άσπρη κότα δεν ήταν πουθενά. Έψαξε για κα-μιά παραβίαση, μα δεν υπήρχε η παραμικρή ένδειξη για κάτι τέτοιο. Ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι της, ήταν έτοιμη να λιποθυμήσει, έβγαλε μια κραυγή, που συνοδεύ-ονταν από κάθε είδους κατάρες για τον κλέφτη, άλλωστε ήταν σίγουρη, τέτοια επιτήδεια κλεψιά μό-νο ένας είχε το ταλέντο να την κάνει, και δεν μπορούσε κανείς άλλος παρά μόνο ο Γέρο Δημητρά-κης. Οι γειτόνισσες βγήκαν όλες έξω στην αυλή να μάθουν τι είχε γίνει, και η θεία Ευανθία έξαλλη, προσπαθούσε να εξηγήσει πως έλειπε η άσπρη κότα, συγχρόνως καταριότανε τον κλέφτη γέρο Δη-μητράκη. Η γιαγιά Πόπα βγήκε κι αυτή στην αυλή, και μόλις άκουσε την Ευανθία να τσιρίζει και να βλα-στημά τον γέρο της, ξαφνιάστηκε, και προσπαθούσε να την πείσει ορκιζόμενη στα παιδιά της, πως ο γέρος της, δεν είχε έρθει εκείνο το βράδυ, το ίδιο επιβεβαιώνανε και οι υπόλοιπες γειτόνισσες, μα η εκείνη ήταν ανένδοτη και ορκιζότανε πως αν τον δει ν’ άρχετε θα τον καρφώσει με τη σακοράφα, δεν θα της γλίτωνε, μόνο να τον έβλεπε ν’ άρχετε και θα τον κανόνιζε. Η θεία Ευανθία κάθε βράδυ ως αργά τη νύχτα παραφύλαγε, κι αν τον άκουγε να έρχεται, θα του ριχνότανε ξαφνικά και θα τον κάρφωνε με την μεγάλη και χοντρή βελόνα . Κάποιο βράδυ άκουσε βάδισμα στο καλντερίμι, κραπ κρουπ, κραπ κρουπ, χωρίς να χάσει στιγμή, αρπάζει τη σακοράφα, ανοίγει την πόρτα με προσοχή να μη κάνει θόρυβο, κρύφτηκε στη γωνία της αυλής να μη φαίνεται, γιατί το φεγγάρι πλησίαζε στο ολόγεμα και δεν θα μπορούσε να τον αιφνι-διάσει, περιμένοντας ανυπόμονα με σφιγμένα τα δόντια, κρατώντας την σακοράφα γερά στο δεξί της χέρι έτοιμη να του επιτεθεί. Μα ξαφνικά ο θόρυβος από τα τσαρούχια σταμάτησε, κράτησε την ανάσα της για να ακούσει καλύτερα μα ησυχία Δεν άκουγε τίποτε, άκρα ησυχία ούτε ανθρώπινη φιγούρα έβλεπε να πλησιάζει από την πλευρά που είχε ακούσει το κραπ κρουπ. Άρχισε να αναρωτιέται, τι να είχε συμβεί άραγε; Μήπως τη γέλασαν τα αυτιά της; Μπα, ήταν σίγουρη, άκουσε καλά περπάτημα ανθρώπου που φό-ραγε χοντρά τσαρούχια. Αποφάσισε να περιμένει λίγο ακόμη κριμένη στη σκιά του τοίχου για να βεβαιωθεί πως δεν ερχό-τανε κανείς. Μα τι να έγινε τέλος πάντων; Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τη σκέψη, όταν βλέπει από την άλλη πλευρά της αυλής την θεία Αγγελικό να βγαίνει από το σπίτι της να πάρει μια σκούπα, και βλέποντας την σκιά στη γωνία τρό-μαξε, μα γνώρισε αμέσως την θεία Ευανθία και τη ρωτά. -Ευανθία τη αγρικάς τέτοια ώρα αυτού έξω στη γωνία; Περιμένενς κάποιον; Μπα σε καλό ς! -Σουτ, κάνει η θεία Ευανθία, μη φωνάζεις, σίμωσε να συ πω. Η θεία Αγγελικό την πλησιάζει και τη ρωτά. -Μπας κι χάζεψις; Τι είνι; Η θεία Ευανθία αφού της εξήγησε χαμηλόφωνα για ποιον λόγο βρισκόταν εκεί, της λέει. -Να ιδώ την έχω τη σακοράφα, δες πόσο τρανή είναι… θα τον σουβλίσω με δαύτη τον παλιάν-θρωπο, δεν θα τον αφήσω έτσι… τον κλέφταρο απ’ μ’ έφαγε την κότα. -Μα τι λες Ευανθία τι χαζά είναι αυτά απ’ λες; Τον είδες τον άνθρωπο να τν κλέβει; Έχεις κάνα μάρτυρα; Αυτό απ’ πας να κάνς είναι φόνος… κι’ θα πας φυλακή. Δε σκέφτισι τα παιδιά ς απ’ θα μείνουν στι πέντε δρόμους; Κι σύ φουκαριάρα μ θα σαπίσεις εκεί απ’ θα σε κλείσουν, αξίζει να κα-ταστραφείς για μια κότα; Η θεία Ευανθία, σα να ξύπνησε από κάποιο κακό όνειρο σκέφτηκε λίγο και ψέλλισε. -Σα νάχς δίκιο… δεν το σκέφκα… «και συνέχισε». Μωρέ ο κουτσονούρς τι πήγι να μι βάλει να κάνω; -Κι όσο συνειδητοποιούσε το κακό που θα έκανε την έπιασαν τα κλάματα και πιάνοντας τα χέρια της Αγγελικός της λέει. -Ν’ άσι καλά, ο άγιος ταξιάρχς σ’ έστειλι να μη κάνω κακό σ’ αυτόν τον άνθρωπό κι στ φαμίλια μ. Μεγάλου ταξιράτι θα έβρισκι του σπιτικο μ. -Μπράβο…καλά απ’ του κατάλαβες… ηρέμησε τώρα κι συμμαζέψ στου σπίτ ς και στα παιδιά ς. -Καλά τα λες… ας είσαι καλά… κι ταχιά θα πάω να ξομολογηθώ. Η θεία Ευανθία ήταν θεοφοβούμενη, όπως άλλωστε όλες οι γυναίκες του χωριού, πηγαίνανε συ-χνά στην εκκλησία, και σαν ανέβηκε επάνω στο σπίτι της, γονάτισε μπρος στο εικονοστάσι και ζή-τησε συγχώρεση από την Παναγιά και τον άγιο Ταξιάρχη που τον τιμούσε η εκκλησία του χωριού μας, και πήγε για ύπνο συνειδητοποιώντας ακόμη ποιο πολύ πόσο μεγάλο κακό θα έκανε. Το άλλο πρωί σα ξύπνησε νόμιζε πως έζησε έναν εφιάλτη. Ας είναι καλά η Αγγελικό, ο άγιος την έστειλε και την απότρεψε από το μεγάλο κακό που πήγαι-νε να κάνει. Έκανε την καθημερινή προσευχή και πήγε στο κοτέτσι, εκεί σκεφτότανε πως η έγνοια για την άσπρη κότα της, ήταν σα σαράκι, και καλά που την κλέψανε, τώρα πλέον δεν θα ζει με το φόβο αυτό. Σα να της έφυγε ένα τεράστιο βάρος από μέσα της, ξεφύσησε με ανακούφιση. Μα σαν κατέβηκε από το κοτέτσι να ανέβει τη σκάλα για το σπίτι μαρμάρωσε, δεν πίστευε στα μάτια της για αυτό που έβλεπε, σταυροκοπήθηκε και μονολόγησε. «Μα τουν άγιου ταξιάρχη, ου κουτσονούρς, πότε ήρθι και δεν τουν πήρα χαμπάρι;» Έτριβε τα μάτια της να σιγουρευτεί καλύτερα, και προχωρώντας προς την πλευρά που ο γέρο Δημητράκης πλενότανε με τη βοήθεια της γιαγιάς Πόπας, και χωρίς να πει ούτε καλημέρα τον ρωτά. -Πότι ήρθις βρε αναθεματισμένε και δεν σι πήρα χαμπάρι; Να στα σούρου, π μ’ έφαγες την ά-σπρη κότα και δεν αντρέπισει λιγάκι; Ο γέρο Δημητράκης πήρε την πετσέτα από τα χέρια της γριάς του και σκουπιζόμενος της λέει. -Μπας κι τόχς χαμένου Ευανθία; τι’ ν’ αυτά απ΄ λες λουλάθηκες; Πότε στ’ ν έκλεψαν την κότα; Ιγώ έχου δυόμιση βδομάδις νάρθου. -Τότε ποιος άλλος θα μπορούσε να τ κλέψει δίχους να τον πάρω χαμπάρι; ισεί σι καλός σ’ αυτά. -Μπα… κι πως το λες… μίδεις; Έχς κάνα μάρτυρα; Να συ κάνου ταχιά μήνυσ γιατί μι λες κλε-φτοκοτά; -Καλά κι πως ήρθις κρυφά κι δε σι πήρα χαμπάρι; Μάλλον θα φλάουσαν από μένα. -Άντι… θα χάζεψεις Ευανθία, τι κουταμάρες είναι αυτές απ λες; -Τότε γιατί δεν ακούστηκαν τα τσαρούχια ς σαν ερχόσουν; Πότε ήρθις; -Όρε χάζιψεις; Λογαριασμό θα σου δόκου; Τι τρανός μπιλιάς απ΄είσι; -Να,… θέλου να μάθου… γιατί δεν ακούσκαν τα τσαρούχια ς σαν μπήκες σ να αυλή. -Τάβγαλα βρε χαζιά, μι χτυπούσαν τα τσαρούχια κι έβαλα τα τσουράπια, αλλά που να μι δεις αφού κουβέντιαζες μι τ ν’ Αγγελικό, τι χαζουλέγατι τέτοια ν ώρα μες τ νύχτα; Σις οι γνέκαις τόχιτη χαμένου ούλου χαζουκουβιντιάζητι. Κι αμέσως την αφήνει και μπαίνει μέσα στο σπίτι ακολουθούμενος από τη γριά του. Η θεία Ευανθία έμεινε για λίγο να τον κοιτάζει κι αμέσως γύρισε να ανέβει τη σκάλα για το σπίτι της, μα πάλι κοντοστάθηκε, και κοίταξε προς την κλειστεί είσοδο που μπήκε ο γέρος με τη γριά και μονολόγησε. -Ούλα τα ταίριαξι ου άγιος να μη γένει ταξιράτι (συμφορά), γι’ ταύτου θα πάω ταχιά να ανάψου μια λαμπάδα κι να ξομολογηθώ. Και ανεβαίνοντας την σκάλα ξανά μονολόγησε. -Μα,…σ’ αν δεν τ ν έκλεψι αυτός τότε ποιος άλλος; Αυτός είνι καλός σ’ αυτά. Σαν μπήκε στο σπίτι, πήγε ίσα στο εικονοστάσι, γονάτισε και λέει. -Συχώραμι παναγία μ, κ’ εσύ άι ταξιάρχη, τι μπουρεί να πάθει ου άνθρωπος για μια άσπρη κότα…. Συχώραμι, αλλά βόηθαμι να μάθω πιος την έκληψι,.. αν κι είμι σίγουρι για αυτόν τον τρισκα-τάρατο. Κι αν είνι αυτός ας μη τουν εύρη χρόνος. Ο γέρο Δημητράκης την επόμενη χρονιά πέθανε από πνευμονία, και η θεία Ευανθία ένιωθε πως αυτή έφταιγε που τον είχε καταραστεί. Το θεωρούσε μεγάλη βλαστήμια, γι’ αυτό έκανε τάμα στον άγιο για ένα χρόνο να κάνει νηστεία, να εξομολογείται, και να μεταλαμβάνει κάθε βδομάδα να συγ-χωρεθούν οι αμαρτίες που είχε, αλλά ευτυχώς, ο πνευματικός της, την παρότρυνε να μην το κάνει το τάμα ούτε να νηστέψει μια και έμεινε έγγειος στο έβδομο παιδί της. Τέλος Χρήστος Τσουκάλης Από το ανέκδοτο Βιβλίο/ Ιστορίες μιας άλλης εποχής.  

Παρέα με τον αειθαλή συγγραφέα Σεραφείμ Αθανασίου

Χθες, είχα την τύχη να συναντήσω και να γνωρίσω τον αιωνόβιο συγγραφέα κύριο Σεραφείμ Αθανασίου στο σπίτι του, μετά από πρόσκλησή, που την αποδέχτηκα με μεγάλη χαρά. Στη διάρκεια των δυόμιση ωρών που βρέθηκα μαζί του, έχοντας συντροφιά τη σύζυγό μου και τον μικρότερο γιο του, ήταν στιγμές λίαν ευχάριστες, μα και συγκινησιακά φορτισμένες. Θαύμασα την ευγλωττία του, και την διαύγεια πνεύματος που τον κατέχει, παρ’ ό,τι σε λίγους μήνες θα βαδίζει για το συμπλήρωμα ενός αιώνα ζωής, όπου στο διάβα της, τον πλούτισε με ανάλογη εμπειρία, και την μεταφέρει μέσα από τα βιβλία του, με πολύ γλαφυρότητα και σαφήνεια ως παρακαταθήκη στις επερχόμενες γενεές. Καταταγμένος ως χωροφύλακας από το 1945 είχε την τύχη να παραβρεθεί στη Ρόδο το 1947 κατά την τελετή παράδοσης των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα, από τους Άγγλους που τα κατείχαν από τη λήξη του Β’ παγκοσμίου πολέμου τον Μάιο του 1945 ως την 31 Μαρτίου του 1947. Την παρουσία του αυτή, την έχει καταγεγραμμένη στο βιβλίο του "Θύμησες & γεγονότα" με τόσο γλαφυρό τρόπο, που κάνει τον αναγνώστη να συμμετέχει και κείνος νοερά στις συγκινητικές εκείνες στιγμές, που ένιωσαν όλοι οι κάτοικοι των Δωδεκανήσων για την απελευθέρωση και ένωση με τη μητέρα Ελλάδα, ύστερα από έξη σχεδόν αιώνες, κάτω από την δουλεία εναλλασσόμενων κατακτητών. Το βιβλίο αυτό, το συνιστώ ανεπιφύλακτα, σε κάθε αναγνώστη που θα ήθελε να αποκόμιση μια καθόλα τεκμηριωμένη ιστορική άποψη για την ημέρα που τα Δωδεκάνησα είχαν την ευτυχή κατάληξη με την απελευθέρωση του λαού, που παρά την αιώνων σκλαβιά. Διαπίστωνε πως είχαν κρατήσει στο ακέραιο την Ελληνικότητα, μα και τον πολιτισμό αγκαλιά με την ορθοδοξία. 15-1-2024

Σας παραθέτω τον παρακάτω διάλογο, όταν κάποτε ερωτήθηκα που σκέφτομαι τα όσα γράφω. Εύχομαι από τον παρακάτω διάλογο κάποιοι να καταφέρουν να ακούσουν και να δουν μέσα τους. Να πάρουν θάρρος και να γίνουν αυτό που είναι.

"Πού τα σκέφτεσαι όλα αυτά που γράφεις;" "Δεν τα σκέφτομαι. έρχονται μόνα τους." "Πώς;" "Δεν ξέρω. Μου έχει τύχει να πλένω τα πιάτα και να έχω μπροστά μου, εικόνα, ένα ολόκληρο κείμενο, το οποίο οφείλω να μεταφέρω στο χαρτί." "Δεν γίνεται αυτό που λες." " 'Άλλοτε πάλι, μπορεί να πίνω απλά τον καφέ μου και πάλι να βλέπω ένα ολόκληρο κείμενο, το οποίο οφείλω να μεταφέρω στο χαρτί." "Θα μου πεις τον τρόπο να το κάνω και εγώ;" "Δεν υπάρχει τρόπος. Είναι το Φως που με καθοδηγεί. Έχεις δει το Φως;" "Όχι." "Θα το δεις. Όλοι το βλέπουν κάποτε.. Έστω και αργά." "Δεν θέλω να το δω αργά." "Τότε άκου την ψυχή σου. Το πνεύμα σου. Όταν αρχίσεις να ακούς από μέσα, τότε θα δεις την πρώτη λάμψη. Αν σου αρέσει η μουσική, γίνε το τραγούδι, ο χορός, αν σου αρέσει η γραφή, γίνε η πένα, το χαρτί, αν σου αρέσει η ζωγραφική, γίνε το δέντρο, η θάλασσα, ο ουρανός του πίνακά σου. Αν αρχίσεις να κάνεις αυτό που έχεις έμφυτο μέσα σου, ό, τι και αν είναι αυτό, τότε θα δεις το Φως και εκείνο θα σε καθοδηγεί, ώστε να είσαι αυτό ακριβώς για το οποίο γεννήθηκες." "Χμ... μου αρέσει η κηπουρική." "Κάντο. Κάντο όμως με ψυχή, μιλώντας στα λουλούδια σου, στα δέντρα σου και εκείνα θα στο ανταποδώσουν. Ξέρεις γιατί κάποιοι γίνονται τέλειοι στη δουλειά τους;" "Γιατί;" "Γιατί είδαν το Φως μέσα τους και κάνουν επάγγελμα αυτό που έχουν έμφυτο. Αυτό είναι ευλογία. Δουλεύουν με ψυχή και αυτό αντανακλάται στο σύμπαν. Η ενέργειά του ρέει σε κάθε εργαλείο τους, σε κάθε κίνησή τους. Αυτό μεταδίδεται αυτομάτως και στους άλλους .Κάνε αυτό που έχεις έμφυτο, μόνο μη φοβηθείς να κοιτάξεις μέσα σου." "Μπορεί δηλαδή να φοβηθώ; Να πονέσω;" "Ναι. Άλλα μην τρομάξεις και το βάλεις στα πόδια, γιατί τότε θα μείνεις μόνιμα στο σκοτάδι." "Και πρέπει να το κάνω μόνος μου αυτό;" "Επιφανειακά ναι, ουσιαστικά όμως δεν θα είσαι μόνος. Ούτε τώρα που μιλάμε είσαι μόνος." "Μα δεν βλέπω κανέναν άλλον εκτός από εμένα και εσένα." "Δεν βλέπεις, αλλά μπορείς να νιώσεις. Είναι ο πνευματικός σου οδηγός, αν θέλεις τον λες Άγγελο ή νεράιδα, ή ό, τι σε αγγίζει μέσα σου. Αλλά νιώσε και ακολούθησε τα βήματά του. Έτσι θα δεις το Φως." "Μα είναι κερδοφόρο το επάγγελμα του κηπουρού;" " Αν όλοι επιλέγαμε ως επάγγελμα αυτό που έχουμε έμφυτο, χωρίς περιπλανήσεις, θα ζούσαμε ισορροπημένα. Αλλά πώς; Ζούμε στο σκοτάδι και το σκοτάδι μας περιπλανεί. Νομίζουμε πως πήραμε το σωστό μονοπάτι και το καταλαβαίνουμε μόνο όταν βγούμε στη λάθος διεύθυνση, από αυτή που με τόσο κόπο ψάχναμε, καιρό πολύ." "Εσύ έβλεπες πάντα το Φως;" "Ναι. Και όταν κάποιες φορές το αγνόησα, το πλήρωσα. Όλα έχουν τίμημα. Αφού έπαθα και έμαθα, τώρα πια εμπιστεύομαι το Φως. Ακούω τη φωνή μέσα μου." "Σου δείχνει κάθε μέρα τί να γράφεις;" "Όχι." "Γιατί;" "Γιατί μόνο έτσι θα εξασκηθώ στην υπομονή. Μόνο έτσι θα καταλάβω τί θα πει έμπνευση, Θεϊκή καθοδήγηση." "Θέλω να καταφέρω να νιώσω όσα μου λες." "Νιώθεις ήδη. Ακολούθησε τη ψυχή σου και θα δεις την αντίπερα όχθη. Όταν γίνει αυτό θα με καταλάβεις και θα γελάς με την ερώτησή σου: Πού τα σκέφτεσαι όλα αυτά που γράφεις;" "Ευχαριστώ." "Εγώ σ' ευχαριστώ. ω Είναι πολύ σπάνιο πια να συναντάς ανθρώπους που θέλουν να δουν το Φως. Που θέλουν να δουν προς τα μέσα." Ανώνυμο

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟ 2024

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Ο συγγραφέας David Tumarinson περιγράφει πολύ όμορφα τι συμβαίνει κατά τη διάρκεια μίας δυνατής αγκαλιάς:

Όταν ένας άντρας έρχεται σιωπηλά από πίσω και αγκαλιάζει μία γυναίκα, κλείνει έναν κύκλο. Τον κύκλο εκείνου και εκείνης. Ένα κύκλο τρυφερότητας, ζεστασιάς και προστασίας. Και βάζει μία γυναίκα μέσα στο κέντρο αυτού του παθιασμένου του κύκλου. Έτσι, χωρίς να το καταλαβαίνει της δείχνει πως εκείνη τη στιγμή εκείνη είναι το κέντρο σύμπαντος. Ένας άντρας κρατάει μία γυναίκα σιωπηλά. Μία γυναίκα στέκεται και εκείνη σιωπηλή. Νιώθει τα ζεστά ρεύματα που πηγάζουν από αυτά τα ζεστά και ήρεμα χέρια. Όταν ένας άντρας αγκαλιάζει μία γυναίκα, την κάνει να νιώθει σαν να έχει φτερά και να μπορεί να πετάξει. Αυτός ο κύκλος αγάπης είναι ήρεμος και άνετος. Αυτή η σιωπηλή τρυφερότητα την κάνει να λιώνει σαν έναν κύβο ζάχαρης που πέφτει σε μία κούπα τσάι. Ποια είναι τώρα, την στιγμή που κάθεται στον κέντρο του φλογερού κύκλου; Τι νιώθει; Ποια είναι; Είναι μία γυναίκα ή ένα κορίτσι; Νιώθει αγάπη ή δίνει αγάπη; Μία λευκή κουβέρτα σιωπής καλύπτει τους ώμους της και κρύβει τις σκέψεις της από τον άντρα… ή μήπως δεν υπάρχει τίποτα κρυφό σε αυτόν τον κύκλο; Εξάλλου, απλά την κρατάει και την προστατεύει από τον έξω κόσμο που είναι τόσο κρύος και μοναχικός. Αλλά στα χέρια του είναι ζεστά και άνετα. Τα χέρια αυτά είναι η προστασία και η ηρεμία της. Είναι τα πάντα που μία γυναίκα ψάχνει, περιμένει και ελπίζει, μερικές φορές χωρίς καν να το ξέρει. Να αγκαλιάζεις πιο συχνά την κοπέλα σου. Βάλτην μέσα στο κέντρο του κύκλου σου. Κάντην να νιώσει ωραία δείχνοντάς της πόσο τρυφερή και αισθησιακή μπορεί να γίνει η αγάπη σου. Απλά να την αγαπάς – το λαχταράει ακριβώς όσο και εσύ.

Όταν η Επιστήμη Ανακαλύπτει Μια Ξεχασμένη Αλήθεια

ΠΕΡΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ Ο γάλλος φυσικός Jean-Pierre Garnier Malet μετά από μια εικοσαετή έρευνα κατέληξε στην "Θεωρία της Διττότητας του χρόνου" που ανέπτυξε στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας (Βόλος - αμφιθέατρο: Γιάννης Κορδάτος στις 26 / 9 / 2005, με την υποστήριξη της Ένωσης ελλήνων Φυσικών) Ο Jean-Pierre Garnier Malet αναφέρει: Σας παρουσιάζω μια επιστημονική μέθοδο, η οποία αφορά το παρελθόν το παρόν και το μέλλον και συνεπάγεται μια ολοκληρωτική αμφισβήτηση του τρόπου ζωής σας. Χρησιμοποιώντας την στην καθημερινότητα σας, θα μπορέσετε να βρείτε σύντομα ισορροπία προσωπική-σωματική ή ψυχική- οικογενειακή ή επαγγελματική. Και είναι χάρη στην Ελληνική γλώσσα που κατάφερα να κατανοήσω τα περίπλοκα γρανάζια μιας τρισδιάστατης κίνησης. Πράγματι η θεωρία της διττότητας, υποχρεώνει την κίνηση των σωματιδίων να ακολουθήσει διακλαδώσεις [τροχιές] και υπάρχουν 27 βασικές. Κάθε μια τους αποτελεί [σχηματικά] ένα γράμμα του ελληνικού αλφαβήτου. Η θεωρία της διττότητας απαιτεί μια αλλαγή κλίμακας: Ο ορίζοντας ενός σωματιδίου γίνεται σωματίδιο ενός μεγαλύτερου ορίζοντα. [Μικρόκοσμος - μακρόκοσμος] Φαινόταν λοιπόν να υπάρχει ένας προφανής σύνδεσμος ανάμεσα στο σωματίδιο (άλφα-μικρό) και στον ορίζοντά του (Ωμέγα κεφαλαίο) εφόσον σύμφωνα με τη θεωρία μου, το Ωμέγα ήταν με τη σειρά του ένα σωματίδιο (ωμέγα μικρό) σ' έναν ορίζοντα (Άλφα κεφαλαίο). τα μικρά και τα κεφαλαία γράμματα αποκτούσαν έτσι μια θεμελιώδη μαθηματική σημασία. Κατά τους αρχαίους χρόνους τα γράμματα του Ελληνικού αλφαβήτου, χρησίμευαν επίσης ως σύστημα αρίθμησης. Αυτό δεν ήταν καθόλου τυχαίο. ο σύνδεσμος ανάμεσα στο άλφα (α=1)και το ωμέγα (Ω=800) ήταν το ρο (ρ=100) και ως εκ τούτου ήταν φυσικό η λέξη " Ώρα " να μπορεί να σημαίνει στην πρωταρχική Ελληνική γλώσσα την "διαίρεση του χρόνου". Μια λέξη που καθορίζεται από μια κίνηση και μια κίνηση που καθορίζει λέξεις: Ιδού μια καινούρια ιδέα που συνεπάγεται την ύπαρξη "κατασκευαστών λέξεων" . Καμία αρχαία Ελληνική λέξη δεν διαφεύγει από την κατανόηση αυτής της βασικής αρχής. Αυτοί που κατασκεύασαν τις Ελληνικές λέξεις , οι ονοματοποιοί κατά τον Πλάτωνα (Κρατύλος) πρέπει επομένως να γνώριζαν την αρχή της διττότητας του άλφα και του Ωμέγα. Εφ' όσον αυτή η διττότητα είναι συμπαντική, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι η Ελληνική γλώσσα είναι Συμπαντική. ! ( Ανέφερα μια μόνο πτυχή από τις βασικές αρχές της θεωρίας της διττότητας του χρόνου του Jean-Pierre Garnier Malet η οποία στο σύνολό της, για όσους ενδιαφέρονται, δίνει απαντήσεις, πρακτικά εφαρμόσιμες, σε σχέση με την καλή ή κακή πορεία και εξέλιξη της φύσης, του καθ' ενός από μας προσωπικά, καθώς και της ανθρωπότητας)

Φωτογραφίες από το ελληνικό σχολείο παλιότερων χρόνων ΠΗΓΗ. Τρελλογιάννης

Φωτογραφίες από το ελληνικό σχολείο παλιότερων χρόνων ΠΗΓΗ. Τρελλογιάννης

Καλοί φίλοι, καλά βιβλία και μια αποκοιμισμένη συνείδηση. Αυτά είναι η ουσία μιας ευτυχισμένης ζωής. ~Μαρκ Τουαίην, Αμερικανός συγγραφέας

Τα βιβλία είναι ιστορίες για το μυαλό. Τα τραγούδια είναι ιστορίες για την ψυχή. Eric Pio Αμερικανός ηθοποιός

Το νέο μου βιβλίο σύντομα στη διάθεση σας από το κατάστημα Your Shop Tsoukalis Βασάνη 31 τηλ 24210 33296

Ο ΤΡΕΛΟΝΤΙΝΟΣ

Το Θαύμα μιας Πρωτοχρονιάς

Διαβάστε δωρεάν το βιβλίο μου με τον παραπάνω τίτλο

Παρακολουθήστε στο βίντεο την μεγάλη Ελληνίστρια και Ακαδημαϊκό να μιλάει για την ζωή της και το έργο της

Η φωτισμένη ελληνίστρια και παθιασμένη φιλέλληνας, η Γαλλίδα ακαδημαϊκός, συγγραφέας, μεταφράστρια των Ελλήνων κλασικών στα γαλλικά, καθηγήτρια των Αρχαίων Ελληνικών στη Σορβόνη και πρώτη γυναίκα καθηγήτρια που δίδαξε στο College de France, το σημαντικό και ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα κλασσικής παιδείας στη Γαλλία, ήταν ένα σύμβολο του πνεύματος και αντλούσε τις εμπνεύσεις της και το νόημα της ζωής από την αρχαία ελληνική φιλοσοφία.

Το νέο μου Βιβλίο με τίτλο "Το Θαύμα μιας Πρωτοχρονιάς" είναι έτοιμο. Κυκλοφορεί από το Κατάστημα "Your Shop Tsoukalis"

Το νέο μου Βιβλίο με τίτλο "Το Θαύμα μιας Πρωτοχρονιάς" είναι έτοιμο. Κυκλοφορεί από το Κατάστημα "Your Shop Tsouk;alis"Βασσάνη 31 στο Βόλο και μπορείτε να το παραγγείλετε στα τηλέφωνα 24210 33296 και κινητό 694 582 5010

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟ 2022

Να τα πούμε; μια φορά κ΄εναν καιρό.

Μια επιστολή στο email μου από τον Παναγή Μεταξάτο νομίζω πως αξίζει τον χρόνο να το διαβάσει κανείς και αν θέλετε να κάνετε τα σχόλια σας

Γεια σου Χρήστος Τσουκάλης Επειδή τα ζητήματα που αντιμετωπίζει ο σύγχρονος άνθρωπος τα χειρίζεται πλημμελώς ή δεν τα χειρίζεται καθόλου στο επίπεδο που εξελίσσονται, χρειάζεται από άλλη σκοπιά πλέον να τα δούμε. Αν απαριθμήσουμε μερικά από αυτά, εκτός του ότι είναι παγκόσμια, θα κατανοήσουμε ότι η ίδια η σκέψη μας είναι αναγκαίο να μετασχηματισθεί. Ο παλιός τρόπος σκέψης δεν είναι πλέον αποτελεσματικός. Είναι απαραίτητο να αλλάξουμε επίπεδο. Η αλλαγή που χρειάζεται να κάνουμε είναι πλέον σε συνειδησιακό επίπεδο (πνευματικό επίπεδο) και όχι σε φυσικό. Μιλάμε για αλλαγή υποδείγματος. Ας δούμε λοιπόν τα παγκόσμια θέματα μας. ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ Κανείς δεν είναι ασφαλής πια πουθενά ! Τα μέτρα ασφαλείας και προστασίας δεν αρκούν και να ευχόμαστε και Μη χειρότερα… ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ Οι συνταγές λιτότητας έφεραν το αντίθετο αποτέλεσμα. Προσχεδιασμένο; Ποιος μπορεί να απαντήσει με βεβαιότητα. Και αν είναι; Ποια πρέπει να είναι η δική μας αντίδραση; Και δεν είναι μόνο Ελληνικό. ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟ Ακόμη δεν έχουμε δει ούτε την κορυφή από το παγόβουνο. Ποιος θα συγκρατήσει (όχι βίαια ) 3 δις απελπισμένους που ζουν με μόλις 2 $ την ημέρα να δοκιμάσουν μια καλύτερη ζωή γι’ αυτούς και τα παιδιά τους στην επόμενη δεκαετία, αφού η δική τους δεν έχει αξία πια; Στο παρελθόν δεν ήξεραν ότι υπάρχει καλύτερη ζωή, τώρα ξέρουν. ΚΛΙΜΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ Τα μέτρα που παίρνουμε είναι εντελώς ανεπαρκή, ανώριμα, επικίνδυνα και σε λάθος κατεύθυνση ή στην καλύτερη περίπτωση είναι λίγα και καθυστερημένα. Οι ειδικοί του περιβάλλοντος τελικά τώρα κατάλαβαν ότι η υπερθέρμανση του πλανήτη οφείλεται μόνο 13% στα υγρά καύσιμα και το υπόλοιπο σε άλλες δραστηριότητες με πρωτεύουσα τη γεωργία και κτηνοτροφία. Συνεχίζουμε να λειτουργούμε με ατομική ή εταιρική συνείδηση, ακόμα και κρατική, ενώ θα έπρεπε να καταλήγουμε στο άτομο, αρχίζοντας από το γήινο, παγκόσμιο, συλλογικό, εθνικό κ.λπ. Δυστυχώς η υπερθέρμανση του πλανήτη ήδη έχει αρχίσει να δείχνει πόσο βίαιη μπορεί να γίνει η αντίδραση της φύσης τουλάχιστον για τον άνθρωπο και τους περισσότερους συγκάτοικους του. και αυτό φαίνεται να γίνεται περισσότερο γρήγορα από ότι είχαμε προβλέψει. Αξίζει να ζήσουμε εμείς καλά (?) και ας πεθάνουν οι άλλοι που έρχονται? Θα είναι παιδιά κατώτερου Θεού?. Θα μπορούσα να συνεχίσω και σε επιμέρους τομείς όπως είναι οι επιστήμες και η τεχνολογία. Συνεχίζουμε να φτιάχνουμε όλο και περισσότερο φονικά όπλα, να παράγουμε πιο πολλά φάρμακα που όμως δεν εξαλείφουν τις ασθένειες, τις κοιμίζουν και μεταλλάσσονται σε νέες. Δημιουργήσαμε μηχανήματα κομπιούτερ και ρομπότ και υποκαταστήσαμε την ανθρώπινη δραστηριότητα για να κερδίσουμε ελεύθερο χρόνο ( που όμως τελικά δεν έχουμε ) για να είμαστε περισσότερο ευτυχισμένοι και όμως αισθανόμαστε ΜΟΝΟΙ κι ας έχουμε 3000 ”φίλους ” στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η κατάθλιψη τείνει να γίνει κανόνας από εξαίρεση. Σας μαύρισα την ψυχή; Και όμως αυτός ο κόσμος μας αξίζει, αφού λειτουργήσαμε με βάση το υπόδειγμα. ”Είμαστε κυρίαρχοι σ’ έναν κόσμο ζώων με υποδεέστερη νοημοσύνη. Θεωρήσαμε το περιβάλλον ότι μπορούμε να το φέρουμε στα μέτρα μας στην καλύτερη περίπτωση και όχι να συμβιώσουμε μαζί του. Αυτή η κοντόφθαλμη άποψη είναι ένδειξη ότι είδαμε τον κόσμο με το αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου, δηλαδή της ανάλυσης, της μέτρησης, της επί μέρους εκτίμησης, του ανταγωνισμού της δύναμης και της κυριαρχία. Αυτό δείχνουν οι αποφάσεις μας και η πρόβλεψη ”πάμε στο γκρεμό”. ΝΑΙ με μαθηματική ακρίβεια λένε όσοι χρησιμοποιούν τον αριστερό εγκέφαλο και γι αυτό ψάχνουν τρόπους για μετοίκηση. (Δείτε στο NATIONAL GEOGRAPHIC για τη μετοίκηση στον Άρη) Σε όλες τις θρησκείες μιλούν για το τέλος του κόσμου και την επέμβαση του θεού που τον σώζει. Προφανώς η επέμβαση είναι μέσω του ανθρώπου ”υιού του ” που έχει φροντίσει να του κληροδοτήσει κάποιες από τις δημιουργικές του ικανότητες. Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ δε είναι η αλλαγή του τρόπου σκέψης που φανερώνει μια διαφορετική πραγματικότητα η οποία θα προέλθει από τη χρήση του δεξιού ημισφαιρίου. Το δεξιό ημισφαίριο εκπροσωπεί την ολότητα, την συνύπαρξη, την συνεργασία ,την σύνθεση, την ισορροπία. (Αυτό είναι το πνευματικό στοιχείο που κάνει τη διαφορά στον άνθρωπο). Η ίδια η λέξη ”αποκάλυψη” μας μιλά για την εμφάνιση της καλυμμένης αλήθειας, δηλαδή της πνευματικότητας μας, της χρήσης του δεξιού εγκεφάλου. Έχουμε πλέον σημάδια για την είσοδο μας σ’ αυτήν την εποχή. (Οι αστρολόγοι αναφέρονται σαν εποχή του Υδροχόου και βάζουν αφετηρία την αρχή της χιλιετίας). Τα σημάδια είναι μεμονωμένα όπως οι φυσαλίδες στα τοιχώματα της κατσαρόλας όταν θερμαίνουμε το νερό λίγο πριν βράσει. Προαναγγέλλουν τον βρασμό. Ο βρασμός είναι η αλλαγή (από υγρό σε αέριο το ίδιο πράγμα σε άλλη μορφή). Για τους ανυποψίαστους είναι το ξαφνικό, το αναπάντεχο η καταστροφή, γι άλλους η ”εκδίκηση” ενός θεού τιμωρού ή η συνέπεια των προηγούμενων δράσεων. Για τους μυημένους είναι μία ακόμη φάση εξέλιξης. Η εξέλιξη εμφανίζεται με τη δημιουργία νέων συνόλων, που ενώ απαρτίζονται από τα ίδια άτομα θα έχουν όμως διαφορετική σύνθεση και θα δίδουν καινούργια (νέα) αποτελέσματα που δεν είχαν εμφανισθεί μέχρι τώρα και δεν είχαν εξηγηθεί και κατανοηθεί επαρκώς. Έτσι έχει γίνει μέχρι τώρα. Ας πάρουμε για παράδειγμα ένα κύτταρο. Το κύτταρο είναι η εξέλιξη της άψυχης ύλης σε έμψυχη. Το κύτταρο αποτελείται από μόρια που από μόνα τους είναι άψυχη ύλη, όταν όμως ενώνονται σε συγκεκριμένο αριθμό(κρίσιμη μάζα ) δημιουργούν κύτταρο. Το κύτταρο ως γνωστόν έχει εντελώς νέο ρόλο και λειτουργία. Τα μόρια εντός του κυττάρου συνεχίζουν να λειτουργούν όπως πριν. Μ’ άλλα λόγια τίποτε δεν χάνει την αυτονομία του ακόμη και όταν συμμετέχει σε ευρύτερο σχηματισμό, ο σχηματισμός όμως αποκτά νέες δυνατότητες, οι οποίες δεν μπορούν να ερμηνευθούν με τα παλιά διαγνωστικά εργαλεία, χρειάζονται να δημιουργήσουμε νέα. Την συμπεριφορά των μορίων εξηγεί η χημεία, των κυττάρων η βιολογία κ.ο.κ. Μια επόμενη φάση είναι η δημιουργία ομάδων ανθρώπων που λειτουργούν σαν υποσύνολα σε ευρύτερες ομάδες. Όσο ψηλότερα στην εξελικτική κλίμακα τόσο μεγαλύτερη και η ελευθερία αναδιοργάνωσης. Πολλοί άνθρωποι έχουν βιώσει με τη συμμετοχή τους σε σχολές ψυχοτεχνολογίας τις δυνατότητες που εμφανίζει ένας κατευθυνόμενος συνειδητός νους όταν δραστηριοποιείται στο δεξί ημισφαίριο σε κατάλληλη εγκεφαλική συχνότητα. Τα αποτελέσματα ξεπερνούν τις γνωστές ερμηνείες, φαίνονται σαν θαύματα, υπερφυσικά, ακατόρθωτα, μη λογικά στην καλύτερη περίπτωση. Αυτό το τελευταίο κυριαρχεί όταν δοκιμάζουν να μεταφέρουν την εμπειρία τους στους άλλους ( αμύητους ). Γίνονται γραφικοί, παράξενοι, αλλοπαρμένοι, υπερβολικοί γι αυτό κρατούν την εμπειρία για τον εαυτό τους και δεν την επικοινωνούν παρά μόνο αν συναντήσουν και άλλους σαν αυτούς. Θα καταλάβετε τα προηγούμενα διαβάζοντας την ακόλουθη ιστορία. Σ’ έναν κόσμο που υπήρχαν μόνο γραμμές (επιπεδότοπο) γωνίες, τρίγωνα, τετράγωνα, ρόμβοι, παραλληλόγραμμα, τεθλασμένες κ.λπ. εμφανίστηκε σε μια ομάδα από αυτές ένας κύκλος. Ήταν γραμμή αλλά διαφορετική. Η ομάδα προσπάθησε να εξηγήσει τι είδε αλλά το μόνο που έλεγε ήταν: -Είδαμε μια γραμμή που όμως δεν ήταν γραμμή -Αφού δεν ήταν γραμμή, τι ήταν; Μήπως ήταν τρίγωνο; τετράγωνο κ.λπ.; – Όχι δεν έμοιαζε, ήταν όμως γραμμή. -Βλακείες λέτε. Που ακούστηκε μια γραμμή που δεν ήταν γραμμή. Οι άνθρωποι έχουν κβαντικές εμπειρίες ή όπως αλλιώς θα τις λέγαμε, οι οποίες αλλάζουν τη δομή της σκέψης τους από γραμμική και μονοδιάστατη σε ολογραφική και πολυσύνθετη. Δεν μπορούν να μοιραστούν την εμπειρία με όσους δεν έχουν ζήσει παρόμοια φαινόμενα, Στην αρχή αμφιβάλλουν και οι ίδιοι αν συνέβη. Μερικούς τους έχουν φοβίσει με το νέο που είναι απρόβλεπτο, απροσδόκητο, άγνωστο, σατανικό και ως εκ τούτου δύσκολα διαχειρίσιμο και σταματούν να μιλάνε γι αυτό. Άλλοι αναζητούν και άλλους με παρόμοια εμπειρία, θέλουν να ενώσουν τη φωνή τους και τις δυνάμεις τους. Ένα μυρμήγκι ζει τη μοίρα του. Ένας άνθρωπος διαμορφώνει τη δική του. Μια ομάδα δημιουργεί πλαίσιο μέσα στο οποίο θα ήθελε να ζήσει. Κάθε φορά που διευρύνουμε την συνειδητότητα μας δημιουργώντας νέες πραγματικότητες, εκμεταλλευόμενοι τις απεριόριστες δυνατότητες του νου και του εγκεφάλου μας, τον οποίο οδηγούμε σε νέα συγκρότηση να επεξεργάζεται νέες πληροφορίες (θαύματα, ενώσεις, διαστάσεις) προχωράμε σε επόμενο εξελικτικό βήμα. Αν δεν το κάνουμε τότε λειτουργούμε σαν ”κλειστά” συστήματα και θα εξαφανιστούμε όπως έχει γίνει με εκατομμύρια είδη στο παρελθόν. Για αυτό λοιπόν λέω πάντα πως περιμένω κάθε στιγμή να γίνει το απρόβλεπτο το απραγματοποίητο, το αδύνατο. Δηλαδή το ΘΑΥΜΑ. Με Αγάπη Όλο και καλύτερα Παναγής Μεταξάτος

Το νέο Βιβλίο είναι γεγονός με τίτλο "Ο Μόνος Επιζών" από τις εκτελέσεις των Γερμανών στη Δράκεια Πηλίου το 1943

Παραλάβαμε το νέο βιβλίο που έχει τίτλο «Ο Μόνος Επιζών» από την θηριωδία των Γερμανών στρατιωτών κατοχής, που εκτέλεσαν 118 άντρες στο Μαρτυρικό Χωριό Δράκεια Πηλίου, στις 18 Δεκέμβρη του 1943 την ημέρα του Αγίου Μοδέστου, λίγες μόνο μέρες μετά από το ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων. Διατίθεται από το κατάστημα Your Shop Βασσάνη 31. Μπορείτε να το παραγγείλετε στο τηλέφωνο 24210 33296 και να το παραλάβετε στο χώρο σας χωρίς καμιά επιβάρυνση εντός του πολεοδομικού συγκροτήματος της πόλις του Βόλου.

ΕΦΗΜΕΡΗΔΑ ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ 24 Οκτώβρη 2021 Ρεπορτάζ: ΕΛΕΝΗ ΧΑΝΟΥ

Συγγραφέας στα 77 χρόνια του Τελευταία ενημέρωση: 2021-10-24, 11:02:32 Συγγραφέας σε ηλικία 77 ετών ο αειθαλής Βολιώτης Χρήστος Τσουκάλης, ο οποίος το τελευταίο χρονικό διάστημα καμαρώνει για την έκδοση του πρώτου βιβλίου του. Ο Χρήστος Τσουκάλης κατέγραφε από μικρός ιστορίες που είχε βιώσει κυρίως στο χωριό, όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, στο Σέσκλο, όμως όπως παραδέχεται, το συγγραφικό του δαιμόνιο «ξύπνησε» στο Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας Βόλου, απ’ όπου αποφοίτησε το 2019. Γεννημένος το 1944, στο Σέσκλο, λίγο πριν το τέλος της κατοχής από τους Γερμανούς, ο Χρήστος Τσουκάλης, ξεκίνησε να γράφει ιστορίες από το δημοτικό σχολείο. «Εγραφα ωραίες εκθέσεις στο δημοτικό, όπως έλεγε ο δάσκαλός μου», αναφέρει ο κ. Τσουκάλης για το ταλέντο που ξεδιπλώθηκε από νωρίς έστω και υπό αντίξοες συνθήκες. Αντικείμενο των πρώτων του ιστοριών, αφορούσαν γεγονότα και καταστάσεις της ταραχώδους τότε εποχής, που επίδρασαν στην ευαίσθητη παιδική ψυχή του, με τον ίδιο να βρίσκει έναν δημιουργικό τρόπο έκφρασης. «Δυστυχώς αυτές οι ιστορίες χάθηκαν μόλις αποφοίτησα από το δημοτικό, το 1955», αναφέρει. Ο Χρήστος Τσουκάλης συγκαταλεγόταν στους τρεις πρώτους μαθητές που θα εισάγονταν τότε στο γυμνάσιο, πλην όμως δεν έγινε δεκτός, λόγω ηλικίας. Ήταν μόλις 11 ετών και αντί για το γυμνάσιο αναγκάστηκε να στραφεί στον βιοπορισμό… «Ο πατέρας μου ήταν αγωγιάτης, έκανε μεταφορές με ζώα και είχε και λίγα πρόβατα στο κοπάδι του θείου μου. Για να μην πληρώνουμε φύλακτρα, με έβαλε εμένα να φυλάω τα πρόβατα. Όμως το ’60 πάθαμε μεγάλη ζημιά. Τα ζώα αρρώστησαν και πέθαναν. Τότε δεν υπήρχαν κτηνίατροι. Από τα 140 πρόβατα που είχαμε, έμειναν τα 30», περιγράφει. Τότε ήταν που πήρε την απόφαση να κατέβει στον Βόλο όπου εργαζόταν ως εργάτης γης, μέχρι που ήρθε η ώρα για να υπηρετήσει τη θητεία του. Ως μεγαλύτερο παιδί πολύτεκνης οικογένειας (συνολικά πέντε αδέρφια) υπηρέτησε για έναν χρόνο. Και μόλις απολύθηκε μετοίκησε στην Αθήνα όπου το πρωί δούλευε στην οικοδομή και το απόγευμα παρακολουθούσε μαθήματα ραδιοτεχνίτη. Εξέδωσε άδεια ασκήσεως επαγγέλματος και επέστρεψε στον Βόλο, όπου αρχικώς άνοιξε ένα εργαστήριο επισκευής ηλεκτρονικών συσκευών και στη συνέχεια ασχολήθηκε με το εμπόριο στον ίδιο κλάδο, μέχρι που συνταξιοδοτήθηκε. Βιβλιοφάγος και πολυγραφότατος Ο Χρήστος Τσουκάλης δεν σταμάτησε να γράφει ποτέ. Έγραφε ιστορίες, βιώματα, τα οποία επέτρεπε μόνο σε μέλη της οικογένειάς του και καλούς φίλους να διαβάσουν. Μάλιστα, ένα από τα βιβλία του το τύπωσε και το κράτησε για τον εαυτό του. Είναι το «Όνειρο» και πραγματεύεται ένα όνειρο που είδε ο ίδιος με τον γαμπρό του που είχε φύγει από τη ζωή. Εκτός από το να γράφει δεν σταμάτησε ποτέ να διαβάζει. Δηλώνει «βιβλιοφάγος» και αυτό φαίνεται στην μεγάλη βιβλιοθήκη με τους δεκάδες τίτλους βιβλίων που έχει στο σπίτι του. «Τα περισσότερα βιβλία ήταν για την προσωπική μου καλλιέργεια και ανάπτυξη», σημείωσε ο κ. Τσουκάλης. Ξύπνησε το… δαιμόνιο «Το συγγραφικό μου δαιμόνιο ξύπνησε όταν φοίτησα στο Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας», παραδέχεται ο Χρήστος Τσουκάλης, ο οποίος μην έχοντας ολοκληρώσει τον κύκλο των σπουδών του στην ηλικία που έπρεπε, αποφάσισε να επιστρέψει στα θρανία σε ηλικία 74 ετών ως μαθητής, ακολουθώντας μάλιστα το παράδειγμα της συζύγου του που ήταν από τις πρώτες μαθήτριες του ΣΔΕ. «Πάντα είχα τη διάθεση να γράφω και το έκανα καλά γιατί διαβάζω και πολλά βιβλία. Οι καθηγητές μου, με επαινούσαν για τα γραπτά μου», σημειώνει ο κ. Τσουκάλης. Στη βιβλιοθήκη του ΣΔΕ Η ενθάρρυνση των καθηγητών του ΣΔΕ για το ταλέντο του να γράφει, αλλά και η παρότρυνση από μέλη της οικογένειάς του και φίλους του που είχαν διαβάσει τις χειρόγραφες ιστορίες του, οδήγησαν τον κ. Τσουκάλη, στην πρώτη εκδοτική απόπειρα. «Θαμμένο μυστικό» είναι ο τίτλος του πρώτου του βιβλίου, το οποίο βασίζεται σε αληθινή ιστορία που διαδραματίστηκε σε χωριό της Μαγνησίας, μετά τη λήξη του εμφυλίου. Πραγματεύεται την προσπάθεια των νέων να αντισταθούν στις προκαταλήψεις και τα ταμπού που επί αιώνες διατηρούσαν οι προηγούμενες γενιές. Δεν είναι τυχαίο μάλιστα, ότι ένα από τα πρώτα βιβλία που δόθηκαν «Τιμής Ένεκεν» ήταν στο Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας Βόλου, η βιβλιοθήκη του οποίου εμπλουτίστηκε από το πόνημα ενός πρώην μαθητή. Ηθική ικανοποίηση «Αισθάνομαι υπερήφανος για την έκδοση του βιβλίου, παρόλο που δεν έχω ακαδημαϊκή μόρφωση. Δεν είναι στόχος μου ο βιοπορισμός μέσω της έκδοσης βιβλίων. Είναι περισσότερο μία ηθική ικανοποίηση και ικανοποίηση του θελήματος των ανθρώπων που με στηρίζουν», τονίζει ο κ. Τσουκάλης, ο οποίος ετοιμάζεται σύντομα να εκδώσει και το δεύτερο βιβλίο του και έχει στα σκαριά ένα τρίτο. «Θαμμένο μυστικό» Στον πρόλογο του βιβλίου του, «Θαμμένο Μυστικό» ο κ. Τσουκάλης γράφει: «Στις αρχές της δεκαετίας του ’50, η λήξη του εμφυλίου, βρήκε τους κατοίκους της υπαίθρου σε έναν αγώνα αναδιοργάνωσης. Η προσπάθεια για την αναστήλωση της οικονομίας απαιτούσε σκληρή δουλειά. Άντρες, γυναίκες, μικρά και μεγάλα παιδιά, παλεύανε για κάτι καλύτερο σε συνάρτηση με τον τρόπο ζωής που άρχισε να επηρεάζεται από την εισβολή της τεχνολογίας και των ευρωπαϊκών ιδεών. Τα ήθη και τα έθιμα άρχισαν να αλλάζουν, επηρεαζόμενα από τον Τύπο, το ραδιόφωνο, τον κινηματογράφο, την εισροή τουριστών. Οι νέοι ήταν πρόθυμοι να ακολουθήσουν τις νέες τάσεις μα οι μεγάλοι αντιστέκονταν με πείσμα. Εκείνοι ήταν που αποφάσιζαν για το μέλλον και τις τύχες των παιδιών τους που στις περισσότερες των περιπτώσεων είχαν αρνητικά έως βλαπτικά αποτελέσματα. Η καταγραφή μιας αληθινής ιστορίας επιχειρεί να δώσει μια εικόνα των καταστρεπτικών συνεπειών που είχαν οι κακώς κείμενες παρεμβάσεις των γονιών στην επαγγελματική κατεύθυνση και κυρίως στην επιλογή συντρόφου που γινόταν με βάση την προίκα. Πολλές γυναίκες υπέφεραν από την καταπίεση τόσο των συζύγων όσο και των γονιών που πίστευαν ότι η γυναίκα είναι όργανο του άντρα. Εκείνη όμως, με τη γυναικεία ευρηματικότητα, δεν σταματούσε να ανακαλύπτει τρόπους για να κοντρολάρει τον σύζυγο, να καταπνίγει τον έρωτα για εκείνον που πραγματικά ποθούσε, σε μια κλειστή και αυστηρή κοινωνία, στην οποία ο χωρισμός επιτρεπόταν μόνο από τον θάνατο».

Τα πρώτα ιπτάμενα τσιπάκια Παρασκευή, 24 Σεπτεμβρίου 2021

Ενα μυρμήγκι μοιάζει με γίγαντα δίπλα σε ένα ιπτάμενο τσιπάκι. Northwestern University Ερευνητές από τις ΗΠΑ και άλλες χώρες (Κίνα, Ν. Κορέα, Βρετανία) σμίκρυναν έναν ηλεκτρονικό μικροεπεξεργαστή (τσιπάκι) στο μέγεθος ενός κόκκου άμμου και επιπλέον του πρόσθεσαν φτερά, δίνοντας του έτσι τη δυνατότητα πτήσης και δημιουργώντας το μικρότερο ιπτάμενο ανθρώπινο κατασκεύασμα μέχρι σήμερα. Οι μηχανικοί, με επικεφαλής τον καθηγητή της Σχολής Μηχανικών Τζον Ρότζερς του Πανεπιστημίου Northwestern του Ιλινόις των ΗΠΑ, οι οποίοι έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Nature», πιστεύουν ότι μελλοντικά τέτοιες συσκευές (microfliers) θα χρησιμοποιούνται για διάφορες εργασίες, όπως η μέτρηση της ρύπανσης της ατμόσφαιρας και γενικότερα του περιβάλλοντος, η ανίχνευση παθογόνων μικροοργανισμών στον αέρα, οι παρατηρήσεις κινήσεων ανθρώπων στο έδαφος κ.ά. Πρόκειται για το πρώτο μικροσκοπικό ιπτάμενο ρομπότ που δεν διαθέτει μηχανικό κινητήρα, αλλά εξαρτάται από τον αέρα για να πετάξει σαν ελικοπτεράκι. Άλλωστε, οι δημιουργοί του εμπνεύστηκαν από τον αεροδυναμικό τρόπο που οι σπόροι ορισμένων ειδικά φυτών διαχέονται από τον άνεμο σε μακρινές αποστάσεις. Το ιπτάμενο τσιπάκι -που προορίζεται να πετάει μαζί με άλλα σε σμήνος ώστε να σχηματίζει ένα μεγάλο δίκτυο- έχει σχεδιαστεί να απελευθερώνεται από ψηλά (π.χ. από αεροπλάνο, ελικόπτερο ή ψηλό κτίριο) και μετά να πετάει περιστροφικά αργά προς τα κάτω, αλληλεπιδρώντας με τα ρεύματα του αέρα. Μπορεί να εφοδιαστεί με αισθητήρες, πηγές ενέργειας, ενσωματωμένη μνήμη και κεραίες ασύρματης επικοινωνίας, έτσι ώστε να κάνει μετρήσεις, να αποθηκεύει και να στέλνει δεδομένα. Ακόμη, είναι φτιαγμένο από βιοδασπώμενα στη φύση υλικά, προκειμένου να μη δημιουργεί ηλεκτρονικά απόβλητα, όταν πια βγει εκτός λειτουργίας. Naftemporiki.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ/ΜΠΕ

Το νέο μου Βιβλίο με τίτλο ''Ο Μόνος Επιζών'' σύντομα θα τεθεί σε κυκλοφορία.

Η δεύτερη παρτίδα βιβλίων είναι γεγονός και όσοι/ όσες θέλουν να το προμηθευτούν θα το βρούνε Βασάνη 31 your shop Tsoukalis