Αναβολή - Αναβολή- ως πότε;

Ήθελα κάτι να πω. Μα όλο το άφηνα για αύριο. Λίγο η ντροπή, λίγο ο εγωισμός, λίγο το ξερό μου το κεφάλι. Και όλο ερχότανε το αύριο, ξανά και πάλι απ’ την αρχή ξανά και εγώ δεν άνοιγα το στόμα μου για να μιλήσω. Ήθελα κάτι να κάνω. Κάτι να δώσω. Να προσφέρω. Να βοηθήσω. Και ήξερα ότι μπορούσα. Δεν κόστιζε τίποτα για μένα. Το άφηνα όμως για μετά. ‘’Αργότερα’’, έλεγα στο εαυτό μου, ‘’αργότερα’’. Και όλο ερχόταν το αργότερα αυτό και τίποτα δεν έκανα. Κολλούσα. Βαριόμουν. Ραθυμούσα. ‘’Έχω χρόνο’’, έλεγα. Και όπως σου είπα, ήρθαν ‘’αύριο’’ πολλά, και ‘’αργότερα’’ ακόμα περισσότερα, με μένα να μην έχω κάνει τίποτα. Να μην το παίρνω απόφαση ούτε να μιλήσω, ούτε και να πράξω. Και είμαι σχεδόν σίγουρος, πως όλοι, και εσύ, εσύ που τώρα διαβάζεις τις γραμμές αυτές, και εσύ έχεις βρεθεί στην ίδια παρόμοια θέση. Γράφω λοιπόν για να σου πω πως ήμουν λάθος. Πως δεν έπρεπε ούτε να περιμένω, ούτε να αναβάλλω τίποτα από όλα αυτά. Γράφω να σου πω, πως δεν είχα τον χρόνο, που νόμιζα πως είχα. Γιατί κανείς δεν εγγυάται, πως θα μαστε και αργότερα εδώ, πως αύριο θα έχουμε ακόμα τις ίδιες ευκαιρίες… Το ίδιο όμως ισχύει και για σένα. Και για όλους. Ήθελα κάτι να πω… Ένα σ’ αγαπώ, ένα ευχαριστώ, μια συγγνώμη… Πράγματα απλά. Ήθελα κάτι να κάνω. Μια αγκαλιά, λίγη παρέα, δυο κουβέντες να αλλάξω. Πράγματα εύκολα, που τίποτα δεν κοστίζουν. Φαντάζομαι πως θέλεις το ίδιο και εσύ… Βιάσου! Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος Ψυχολόγος M.Sc.