Η ωραιότερη Καρδιά !!!

Η ΟΜΟΡΦΟΤΕΡΗ ΚΑΡΔΙΑ Στην πλατεία μιας μακρινής πόλης, είχε σταθεί ένας νεαρός και περηφανεύονταν ότι είχε την ομορφότερη καρδιά. Οι περαστικοί θαύμαζαν την καρδιά του που ήταν τέλεια. Δεν υπήρχε ούτε ένα σημάδι πάνω της. Και όλοι συμφωνούσαν ότι αυτή ήταν η ποιο όμορφη καρδιά που είχαν δει ποτέ τους. Ο νεαρός ήταν πολύ περήφανος και κορδωνόταν φωνάζοντας για την ωραία του καρδιά. Ξάφνου ένας γέρος ζύγωσε το νεαρό μας και είπε: κι όμως η καρδιά σου δεν πλησιάζει την ομορφιά της δικής μου καρδιάς. Ο κόσμος, αλλά και το παλικάρι, κοίταξαν την καρδιά του γέροντα, χτυπούσε δυνατά, όμως ήταν γεμάτη ουλές. Υπήρχαν σημεία όπου φαινόταν ότι είχαν κοπεί κομμάτια και στη θέση τους είχαν τοποθετηθεί άλλα, που όμως δεν ταίριαζαν καλά, με αποτέλεσμα να υπάρχουν πολλές δαντελωτές άκρες. Κι αλλού υπήρχαν σημεία με βαθειά χάσματα απ’ όπου έλειπαν και ολόκληρα κομμάτια. Οι άνθρωποι που βρέθηκαν εκεί, κοίταζαν ο ένας, τον άλλο, πως είναι δυνατόν να ισχυρίζεται, αυτός ότι η καρδιά του είναι ωραιότερη;…. Σκέφτονταν. Ο νέος κοίταξε την καρδιά του γέρου, είδε τα χάλια της και γέλασε. Πλάκα μου κάνεις; Του είπε. Για κάνε σύγκριση ανάμεσα στην δικιά σου και την δικιά μου καρδιά. Η δικιά μου είναι τέλεια. Η δικιά σου είναι ένα μάτσο ουλές και δάκρυα. Μάλιστα …είπε ο γέροντας, η δικιά σου δείχνει τέλεια, όμως δεν θα άλλαζα ποτέ μου τη δική μου καρδιά με τη δική σου. Κοίταξε, κάθε ουλή αντιπροσωπεύει κάποιον που του έδωσα την αγάπη μου. Κόβω ένα κομμάτι της καρδιάς μου και του το δίνω, και συχνά μου δίνει ένα κομμάτι της δικής του καρδιάς, για να πάει στη θέση του άδειου μέρους της καρδιάς μου, αλλά επειδή τα κομμάτια δεν είναι ακριβός ίδια , έχω μερικές αγκαθωτές άκρες, που όμως τις λατρεύω, γιατί μου θυμίζουν την αγάπη που μοιραστήκαμε. Μερικές άλλες φορές έχω δώσει κομμάτια της καρδιάς μου και ο άλλος δεν μου έδωσε πίσω ένα κομμάτι της δικής του καρδιάς. Αυτά είναι τα άδεια χάσματα, ξέρεις, το να προσφέρεις την αγάπη σου έχει και κάποιο ρίσκο. Παρ’ όλο που αυτά τα χάσματα πονούν, παραμένουν ανοιχτά, και μου θυμίζουν την αγάπη που έχω, και γι αυτούς τους ανθρώπους, κι ελπίζω πως κάποια μέρα, θα γυρίσουν κοντά μου και θα γεμίσουν τους χώρους που τους έχω άδειους να περιμένουν. Βλέπεις λοιπόν τι θα πει πραγματική ομορφιά; Ο νεαρός στάθηκε σιωπηλός. Με δάκρυα να τρέχουν στο μάγουλο του, προχώρησε προς τον γέροντα, άπλωσε το χέρι του μέσα στην τέλεια καρδιά του και ξέσκισε ένα κομμάτι της και το πρόσφερε στον γέροντα με χέρια που έτρεμαν. Ο γέροντας τότε πήρε αυτή την προσφορά, την έβαλε στην καρδιά του, και μετά πήρε λίγη από τη κομματιασμένη του καρδιά και την έβαλε πάνω στην πληγή της καρδιάς του νέου. Ταίριαζε βέβαια, αλλά όχι απόλυτα και έτσι έμειναν κάποιες άγριες άκρες. Και το παλικάρι, κοίταξε την καρδιά του που δεν ήταν πια τέλεια, ήταν όμως ομορφότερη από οποιαδήποτε άλλη αφού η αγάπη του γέροντα ξεχείλιζε τώρα από την δική του καρδιά. Ανώνυμος

Βλέποντας το φως που μας καθοδηγεί.

Σας παραθέτω τον παρακάτω διάλογο, όταν κάποτε ερωτήθηκα που σκέφτομαι τα όσα γράφω. Εύχομαι από τον παρακάτω διάλογο κάποιοι να καταφέρουν να ακούσουν και να δουν μέσα τους. Να πάρουν θάρρος και να γίνουν αυτό που είναι. "Πού τα σκέφτεσαι όλα αυτά που γράφεις;" "Δεν τα σκέφτομαι. έρχονται μόνα τους." "Πώς;" "Δεν ξέρω. Μου έχει τύχει να πλένω τα πιάτα και να έχω μπροστά μου, εικόνα, ένα ολόκληρο κείμενο, το οποίο οφείλω να μεταφέρω στο χαρτί." "Δεν γίνεται αυτό που λες." " 'Άλλοτε πάλι, μπορεί να πίνω απλά τον καφέ μου και πάλι να βλέπω ένα ολόκληρο κείμενο, το οποίο οφείλω να μεταφέρω στο χαρτί." "Θα μου πεις τον τρόπο να το κάνω και εγώ;" "Δεν υπάρχει τρόπος. Είναι το Φως που με καθοδηγεί. Έχεις δει το Φως;" "Όχι." "Θα το δεις. Όλοι το βλέπουν κάποτε.. Έστω και αργά." "Δεν θέλω να το δω αργά." "Τότε άκου την ψυχή σου. Το πνεύμα σου. Όταν αρχίσεις να ακούς από μέσα, τότε θα δεις την πρώτη λάμψη. Αν σου αρέσει η μουσική, γίνε το τραγούδι, ο χορός, αν σου αρέσει η γραφή, γίνε η πένα, το χαρτί, αν σου αρέσει η ζωγραφική, γίνε το δέντρο, η θάλασσα, ο ουρανός του πίνακά σου. Αν αρχίσεις να κάνεις αυτό που έχεις έμφυτο μέσα σου, ό, τι και αν είναι αυτό, τότε θα δεις το Φως και εκείνο θα σε καθοδηγεί, ώστε να είσαι αυτό ακριβώς για το οποίο γεννήθηκες." "Χμ... μου αρέσει η κηπουρική." "Κάντο. Κάντο όμως με ψυχή, μιλώντας στα λουλούδια σου, στα δέντρα σου και εκείνα θα στο ανταποδώσουν. Ξέρεις γιατί κάποιοι γίνονται τέλειοι στη δουλειά τους;" "Γιατί;" "Γιατί είδαν το Φως μέσα τους και κάνουν επάγγελμα αυτό που έχουν έμφυτο. Αυτό είναι ευλογία. Δουλεύουν με ψυχή και αυτό αντανακλάται στο σύμπαν. Η ενέργειά του ρέει σε κάθε εργαλείο τους, σε κάθε κίνησή τους. Αυτό μεταδίδεται αυτομάτως και στους άλλους .Κάνε αυτό που έχεις έμφυτο, μόνο μη φοβηθείς να κοιτάξεις μέσα σου." "Μπορεί δηλαδή να φοβηθώ; Να πονέσω;" "Ναι. Άλλα μην τρομάξεις και το βάλεις στα πόδια, γιατί τότε θα μείνεις μόνιμα στο σκοτάδι." "Και πρέπει να το κάνω μόνος μου αυτό;" "Επιφανειακά ναι, ουσιαστικά όμως δεν θα είσαι μόνος. Ούτε τώρα που μιλάμε είσαι μόνος." "Μα δεν βλέπω κανέναν άλλον εκτός από εμένα και εσένα." "Δεν βλέπεις, αλλά μπορείς να νιώσεις. Είναι ο πνευματικός σου οδηγός, αν θέλεις τον λες Άγγελο ή νεράιδα, ή ό, τι σε αγγίζει μέσα σου. Αλλά νιώσε και ακολούθησε τα βήματά του. Έτσι θα δεις το Φως." "Μα είναι κερδοφόρο το επάγγελμα του κηπουρού;" " Αν όλοι επιλέγαμε ως επάγγελμα αυτό που έχουμε έμφυτο, χωρίς περιπλανήσεις, θα ζούσαμε ισορροπημένα. Αλλά πώς; Ζούμε στο σκοτάδι και το σκοτάδι μας περιπλανεί. Νομίζουμε πως πήραμε το σωστό μονοπάτι και το καταλαβαίνουμε μόνο όταν βγούμε στη λάθος διεύθυνση, από αυτή που με τόσο κόπο ψάχναμε, καιρό πολύ." "Εσύ έβλεπες πάντα το Φως;" "Ναι. Και όταν κάποιες φορές το αγνόησα, το πλήρωσα. Όλα έχουν τίμημα. Αφού έπαθα και έμαθα, τώρα πια εμπιστεύομαι το Φως. Ακούω τη φωνή μέσα μου." "Σου δείχνει κάθε μέρα τί να γράφεις;" "Όχι." "Γιατί;" "Γιατί μόνο έτσι θα εξασκηθώ στην υπομονή. Μόνο έτσι θα καταλάβω τί θα πει έμπνευση, Θεϊκή καθοδήγηση." "Θέλω να καταφέρω να νιώσω όσα μου λες." "Νιώθεις ήδη. Ακολούθησε τη ψυχή σου και θα δεις την αντίπερα όχθη. Όταν γίνει αυτό θα με καταλάβεις και θα γελάς με την ερώτησή σου: Πού τα σκέφτεσαι όλα αυτά που γράφεις;" "Ευχαριστώ." "Εγώ σ' ευχαριστώ. ω Είναι πολύ σπάνιο πια να συναντάς ανθρώπους που θέλουν να δουν το Φως. Που θέλουν να δουν προς τα μέσα." Ανώνυμο

Αναβολή - Αναβολή- ως πότε;

Ήθελα κάτι να πω. Μα όλο το άφηνα για αύριο. Λίγο η ντροπή, λίγο ο εγωισμός, λίγο το ξερό μου το κεφάλι. Και όλο ερχότανε το αύριο, ξανά και πάλι απ’ την αρχή ξανά και εγώ δεν άνοιγα το στόμα μου για να μιλήσω. Ήθελα κάτι να κάνω. Κάτι να δώσω. Να προσφέρω. Να βοηθήσω. Και ήξερα ότι μπορούσα. Δεν κόστιζε τίποτα για μένα. Το άφηνα όμως για μετά. ‘’Αργότερα’’, έλεγα στο εαυτό μου, ‘’αργότερα’’. Και όλο ερχόταν το αργότερα αυτό και τίποτα δεν έκανα. Κολλούσα. Βαριόμουν. Ραθυμούσα. ‘’Έχω χρόνο’’, έλεγα. Και όπως σου είπα, ήρθαν ‘’αύριο’’ πολλά, και ‘’αργότερα’’ ακόμα περισσότερα, με μένα να μην έχω κάνει τίποτα. Να μην το παίρνω απόφαση ούτε να μιλήσω, ούτε και να πράξω. Και είμαι σχεδόν σίγουρος, πως όλοι, και εσύ, εσύ που τώρα διαβάζεις τις γραμμές αυτές, και εσύ έχεις βρεθεί στην ίδια παρόμοια θέση. Γράφω λοιπόν για να σου πω πως ήμουν λάθος. Πως δεν έπρεπε ούτε να περιμένω, ούτε να αναβάλλω τίποτα από όλα αυτά. Γράφω να σου πω, πως δεν είχα τον χρόνο, που νόμιζα πως είχα. Γιατί κανείς δεν εγγυάται, πως θα μαστε και αργότερα εδώ, πως αύριο θα έχουμε ακόμα τις ίδιες ευκαιρίες… Το ίδιο όμως ισχύει και για σένα. Και για όλους. Ήθελα κάτι να πω… Ένα σ’ αγαπώ, ένα ευχαριστώ, μια συγγνώμη… Πράγματα απλά. Ήθελα κάτι να κάνω. Μια αγκαλιά, λίγη παρέα, δυο κουβέντες να αλλάξω. Πράγματα εύκολα, που τίποτα δεν κοστίζουν. Φαντάζομαι πως θέλεις το ίδιο και εσύ… Βιάσου! Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος Ψυχολόγος M.Sc.